|
|
Ή, οι απορίες ενός απλού πολίτη
«Τάθελαν και τάπαθαν» σχολίασε το, απροσδιορίστου
φύλου ον που έφερε τον τίτλο του δημοσιογράφου. «Τι είπες;» ρώτησα. «Με το
επάγγελμα που διάλεξαν καλά να πάθουν» συμπλήρωσε, συνεχίζοντας την
μικροπολιτική του κουβέντα με γνωστό «αρχηγό» κόμματος της ευρύτερης
αριστεροδεξιάς. Μάταια η συζήτηση. Η συγκεκριμένη «κότα» δεν είναι η μόνη. Τα
τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι πολύ in να σνομπάρεις ότι έχει σχέση με
τις ένοπλες δυνάμεις, και να λοιδορείς το χαμό νέων ανθρώπων, που δίνουν τη ζωή
τους για να μπορούν οι νεόπλουτοι, οι «προοδευτικοί» και οι «διανοούμενοι» του
κεντρικού τετραγώνου, του Παλαιού Ψυχικού και της Φιλοθέης να παριστάνουν τους
«ειρηνιστές» και τους «προοδευτικούς» να ασκούν τη «κριτική» τους.. Πλάσματα
που επιμένουν να μη βλέπουν τη πραγματικότητα, που εκφράζεται με το τεράστιο
εξοπλιστικό πρόγραμμα της προς ανατολάς «φίλης και συμμάχου» μας (στο ΝΑΤΟ και
στην Ε.Ε.) Τουρκίας. «Ξέρεις πόσοι χειριστές έχουν χάσει τη ζωή τους τα
τελευταία 20 χρόνια σ’ αυτόν τον
ακήρυκτο πόλεμο;» μου είπε ένας αξιωματικός της Π.Α. «Πολλοί» απάντησα.
Έχεις ακούσει, συνέχισε, τον πρωθυπουργό να εκφράζει, έστω και μία φορά λύπη ή
να λέει «ευχαριστώ;». «΄Έχεις δίκιο, ποτέ…» είπα σκεπτόμενος για πρώτη φορά το
θέμα. Ούτε μία φορά, ούτε ένα ευχαριστώ! Λες και οι χειριστές που χάνουν τη ζωή
τους εν ώρα υπηρεσίας είναι …τσετσένοι, βουσμάνοι, αρειανοί υπήκοοι και όχι
παιδιά μιας χώρας που έχει χύσει ποταμούς αίματος για την ελευθερία και την ανεξαρτησία
της.
«Τ’ είναι αυτά που τσαμπουνάς» με ρώτησε η
συνείδηση μου. Ποία χώρα, ποια πατρίδα, ποια Ελλάδα; Ακόμα δεν κατάλαβες ότι οι
εποχές άλλαξαν και πως το να λες ότι είσαι έλληνας, ιταλός, γάλλος, σέρβος
ισοδυναμεί με έγκλημα; Πρέπει να λες ότι είσαι «ευρωπαίος», λαχανάκι Βρυξελών,
αμερικανάκι, το τελευταίο με ιδιαίτερη προσοχή αφού, αν κάνεις το λάθος και
θίξεις τις Η.Π.Α. τα «αμερικανάκια» θα σε βομβαρδίσουν μέχρι που, τα κόκαλα του
Κολοκοτρώνη και του Ανδρούτσου να βγουν στα ΑΤΜ της Σιτι Μπανκ. Και βέβαια, για
μία ακόμα φορά θα επαναλάβω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο μίασμα από τον εθνικισμό
και την πατριδοκαπηλία, αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να σνομπάρεις τον θάνατο
των παιδιών σου πάει, νομίζω, πολύ.
Στα χρόνια που εργάζομαι σαν δημοσιογράφος είχα
την ευκαιρία να συναντήσω (και να πετάξω μαζί) με πολλούς αξιωματικούς της
Πολεμικής Αεροπορίας. Με τους περισσότερους χαθήκαμε. Εκείνοι από τις
μεταθέσεις, εγώ με τα ταξίδια και τις «υποχρεώσεις» της δουλειάς μου δεν
βρήκαμε το καιρό να ξανασυναντηθούμε και ν’ ανταλλάξουμε αεροπορικές ιστορίες.
Με ορισμένους όμως είμαι ακόμα φίλος και δεν χάνω την ευκαιρία να τους συναντώ.
Και ξέρετε κάτι; Αν μου έλεγαν να διαλέξω ανάμεσα στο «λαμπερό» κόσμο των
νεόπλουτων και των πλαδαρών «επιτυχημένων» με τα κότερα, τα «ρέϊτζ» και τις
«μερσεντέ» και στον λιτό, σπαρτιάτικο, σκληρό, αλλά τόσο απαιτητικό και όμορφο
κόσμο των συνεχιστών του Σεν Εξιπερί θα διάλεγα τους τελευταίους. Τους
αληθινούς άντρες (και γυναίκες) που διάλεξαν να περάσουν τη ζωή τους χορεύοντας
με το Χάρο στα «μαρμαρένια αλώνια». Τους χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας που
γνώρισα από κοντά, αλλά και κάθε άνθρωπο που ακολουθεί το δρόμο τους όποιο κι’
αν είναι το επάγγελμα του, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Τώρα, αν άτομα σαν τον
«φίλο» μου το Νίκο και τον Λεωνίδα, και εκείνη την ανεκδιήγητη κυρία, που
(ευτυχώς) ξεχνάω τ’ όνομά της, δεν σέβονται τις θυσίες τους πιστεύω ότι θα
έλθει η στιγμή που και η Ελλάδα θα γίνει Αμερική, Αγγλία, Γαλλία κλπ και οι
πολίτες θα κάθονται προσοχή μπροστά στους τάφους των ηρώων._Κ.Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
