Μια από τις πλέον
προσφιλείς (και χαριτωμένες) προβλέψεις ήταν η εξής: ο θάνατος είναι ένα γελοίο μηχανικό λάθος και θα έρθει μια ημέρα που
η επιστήμη θα τον αντιμετωπίσει και οι άνθρωποι θα μπορούν να επιλέγουν το χρόνο που θα κλείσουν το διακόπτη.
Μπορεί η μέρα αυτή να μην έφτασε ακόμη, αλλά μια ματιά στις εξελίξεις των
τελευταίων πέντε ετών είναι αρκετή για να μας πείσει ότι πλησιάζει με γοργό ρυθμό, κάτι απόλυτα ανθρώπινο και φυσιολογικό
και σε πείσμα των θρησκειών που υπόσχονται τη μετά θάνατον... ζωή!
Δε θα αναφερθώ στις
προβλέψεις για το χώρο του αυτοκινήτου, αφού δεν υπάρχει ούτε μία τεχνολογική
εφαρμογή-πρόβλεψη που να μην έχει παρουσιαστεί με κάθε λεπτομέρεια, είκοσι ή
τριάντα χρόνια πριν, στους 4Τ. Το ότι οι νεότεροι δεν το γνωρίζουν είναι
φυσιολογικό, λόγω του... χάσματος των γενεών. Πώς να πείσεις ένα 15άρη ότι
δοκίμαζες snowmobile πριν ο μπαμπάς του γνωρίσει τη μαμά του; Ή πώς να τον
πείσεις ότι, όταν όργωνες τα βουνά με μοτοσικλέτες enduro ή έκανες δοκιμές για αγώνες
ταχύτητας στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, εκείνος δεν είχε μάθει ούτε...
πατίνι; Οι νέοι νομίζουν ότι κάνεις τον έξυπνο κι αυτός είναι ένας απ’ τους
λόγους που δεν απαντώ στις ατάκες ορισμένων, συμπεριλαμβανομένου και του Forum
των 4Τ.
Εκεί, όμως, που τα έβρισκα
σκούρα (και ακόμα τα βρίσκω, παρά τα μέτρα που πρόσφατα έλαβαν οι ΗΠΑ για όσους
επισκέπτονται τη χώρα) από τους επαγγελματίες
αισιόδοξους ήταν όταν προέβλεπα τις κοινωνίες που έρχονταν. Όπως, για
παράδειγμα, όταν έλεγα ότι θα έρθει μια μέρα όπου οι «φάκελοι» θα θυμίζουν
σχολικά λευκώματα, καθώς η εξέλιξη της πληροφορικής θα επιτρέψει στα κάθε λογής
αφεντικά να μας δέσουν χειροπόδαρα,
πράγμα το οποίο έγινε! Ο εξευτελισμός
της (ηλεκτρονικής) λήψης δαχτυλικών αποτυπωμάτων, της «ανάγνωσης» της ίριδας
του ματιού, της κατάθεσης των βιομετρικών δεδομένων και της αφαίρεσης των
υποδημάτων μας για να δουν αν μεταφέρουμε... εκρηκτικά είναι το (προ) τελευταίο
στάδιο πριν από την οριστική επικράτηση των κοινωνιών του Μεγάλου Αδελφού.
Δείτε την «ομορφιά» του
πράγματος. Ρωτούν οι αρχιερείς: θέλεις να ζεις και να ταξιδεύεις με ασφάλεια;
«Ναι», απαντάς. Θέλεις να υποδέχεσαι το νέο έτος χωρίς το φόβο «τρομοκρατικών»
ενεργειών; «Ναι, ναι», κραυγάζεις. Τότε, «πάρε» 35.000 αστυνομικούς και 1.500
κλούβες να σε φυλάνε. Θέλεις να οργανώσεις «ασφαλείς» Ολυμπιακούς; «Αν θέλω
λέει!» απαντάς. Κι εκείνοι που έχουν αναλάβει τα συστήματα ασφαλείας, της
σίτισης, τις εκδόσεις, τα πάρτι, τα στάδια, τα κτίρια, τα στέγαστρα, την
καταστροφή των αεροδρομίων (και τη μετατροπή τους σε πανάκριβα «φιλέτα» γης)
τρίβουν τα χέρια και γεμίζουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Να τα 4x4, να
τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα αερόστατα, οι ομάδες SWAT (Special Weapons And
Tactics), οι 4.000 κάμερες, από τις οποίες οι 2.000 συγκρίνουν το πρόσωπό σου
και τον τρόπο που... βαδίζεις και κινείσαι με των υπόπτων (και πιθανών υπόπτων)
που υπάρχουν στα ηλεκτρονικά τους αρχεία. «Μα τι είναι αυτά που κάνετε;»
ψελλίζεις ως τέκνο εκείνου του παλαιού «114».
«Τι είναι το “114”;»
ρωτάνε οι νέοι. Πληροφορίες καταλόγου της Telestet; «Υπερβάλλεις» έλεγαν (και
λένε) οι διατεταγμένοι της διαπλοκής. «Τι θέλεις; Να κινδυνεύουν τα παιδιά σου
από τους Οσάμες και τους Σαντάμηδες;» «Παναγία μου», λες. «Θα κάνω ό,τι
ζητήσετε, προκειμένου να εξασφαλίσω την “υγεία των παιδιών μου” (με άλλα λόγια,
το γιωταχί, το πανωσήκωμα και το αυθαίρετο στη Λούτσα)».
Με αυτό τον «χαριτωμένο»
τρόπο πλέκεται το δίχτυ που, σε λιγότερα από δέκα χρόνια, θα έχει τυλίξει όλους
τους πολίτες στην Ελλάδα και στο Δυτικό κόσμο. Η χώρα μας θα «αναπτυχθεί» τόσο
πολύ, που θα γίνει Λουξεμβούργο. Τι κακό έχει το Λουξεμβούργο; Τι κακό μπορεί
να έχει μια χώρα όπου οι κάτοικοι εργάζονται, τρώνε, κοιμούνται και πάνε
τακτικά στην τουαλέτα; Tι κακό έχει η χώρα «Μαμ, Kακά και Νάνι»; Σαν παραμύθι
ακούγεται – και είναι. Κι επειδή το παραμύθι πρέπει να προφυλαχτεί με κάθε
τρόπο και επειδή το 90% του πληθυσμού
του πλανήτη ζει κάτω απ’ το όριο της φτώχειας και ένα δισεκατομμύριο παιδιά
πεθαίνουν από τις αρρώστιες και την πείνα, δεν είναι δυνατό να επιτρέψουμε
στους κολασμένους της γης να απειλήσουν την ευτυχία και την υγεία των παιδιών
μας -εξ ου και οι 30.000 αστυνομικοί, οι 4.000 κάμερες, τα αερόστατα και, αν
κάνουμε το λάθος να «μη συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις», οι βομβαρδισμοί, οι
εισβολές και οι «ανθρωπιστικές» βοήθειες–, για να φάνε και οι επαγγελματίες
φιλάνθρωποι και οι 172.000 μη κυβερνητικές οργανώσεις που ενσκήπτουν στα πεδία
των μαχών για να «σώσουν» ακρωτηριασμένα παιδιά και ενήλικες χωρίς μάτια,
χέρια, πόδια και έντερα.
Το 2003 ήταν μια από τις
χειρότερες χρονιές της πρόσφατης Iστορίας. Χειρότερη κι απ’ το ξεκίνημα των δύο
Παγκόσμιων Πολέμων, γιατί στους εν λόγω πολέμους οι άνθρωποι έχαναν τη ζωή
τους, ενώ τώρα χάνουν την ψυχή τους.
Μάταια προσπαθώ να θυμηθώ
μια καλή στιγμή. Στις δημοσιογραφικές ανασκοπήσεις, βλέπεις μόνο καταστροφές:
φλεγόμενοι πύργοι, βομβαρδισμοί, πυρκαγιές, δoλοφονίες, εμφύλιοι, Σβαρτσενέγκερ
(πλάκα θα ’χει να τα... καταφέρει), SARS κτλ.
Πώς επηρέασαν τα γεγονότα
του 2003 (ε, και του 2002) την Ελλάδα; Πολύ καλά, ευχαριστώ. Η χώρα μας
αποφάσισε (οριστικά) ότι «ανήκει εις την Δύσιν». Γι’ αυτό ενέκρινε τους
βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, έλαβε μέρος στην επίθεση εναντίον του
Αφγανιστάν και του Ιράκ με την παραχώρηση της Σούδας και του Ακτίου, τη
συνδιαχείριση του Αιγαίου, και άλλα που οι παλαιότεροι είναι καλύτερα να μη
σκέπτονται, γιατί... κινδυνεύουν τα νεύρα τους.
Σε αντίθεση με τον τίτλο
(του «Εν Λευκώ»), το 2003 ήταν, για την Ελλάδα, η χρονιά που ήρθε το Γαλάζιο
Πουλί της Ευτυχίας. Τα πάντα, από τα έργα για τους Ολυμπιακούς μέχρι τη δίκη
της 17 Νοέμβρη, πήγαν κατ’ ευχήν. Η Αττική Οδός δόθηκε στην κυκλοφορία (και η
πόλη μεταφέρθηκε βίαια στα ανατολικά), συνελήφθησαν τα μέλη της 17Ν και
τιμωρήθηκαν με 437 φορές ισόβια (με 400, ίσως υπήρχε κίνδυνος να αφεθούν...
ελεύθεροι!), και η χώρα δεν κινδυνεύει πλέον από τρομοκράτες, αλλά από τους...
διώκτες τους, που, αν δεν βρουν ενόχους, τους κατασκευάζουν για να
δικαιολογήσουν τα τεράστια ποσά που διατίθενται για την «ασφάλεια». Τον
τελευταίο μήνα του χρόνου ξεκίνησε το σίριαλ της διαδοχολογίας, που ξεκαθάρισε
τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου και θα κορυφωθεί με τις εκλογές που θα γίνουν
στις 7 Μαρτίου.
Για να μην είμεθα, όμως,
αρνητικοί και η μελαγχολία που
αισθανόμαστε όταν ακούμε ότι η Ελλάδα
εισάγει μήλα και πορτοκάλια από το Ισραήλ
και την Τυνησία, δίκυκλα από τη Μαλαισία και αυτοκίνητα από το... Πακιστάν στενοχωρεί τον (αγαπητό)
Πρόεδρο Κωστή, πρέπει να πούμε ότι το 2003 προχώρησε το τραμ (σε πείσμα των
ανεγκέφαλων τοπικών «αρχόντων»), ο προαστιακός πάει καλά, το ίδιο και η γέφυρα
Ρίου-Αντιρρίου, αλλά και η Εγνατία Οδός. Το μετρό επεκτάθηκε, η πρόταση-ιδέα
του υπογράφοντος (το «ΦΑΕΘΩΝ 2004») αποτελεί event της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας,
η άλλη, για τον αγώνα από την Ολυμπία
στο Πεκίνο και στην εκάστοτε Ολυμπιακή πόλη με διθέσια οχήματα που θα
χρησιμοποιούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας, είναι σε καλό δρόμο
(περισσότερα και -ελπίζω- ενδιαφέροντα στο επόμενο τεύχος), οι 4ΤΡΟΧΟΙ
διατήρησαν την πρώτη θέση σε κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα (δείτε στο «Εν
Λευκώ»), ενώ τρεις εταιρείες του
Ομίλου (Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.,
Safetrack A.E., «Τεχνόπολις Α.Ε.») πιστοποιήθηκαν με ISO 9000-2002 και μία
ακόμα (η Alpha Press A.E.) θα ακολουθήσει σύντομα.
Θα τελειώσω αυτή την
ενότητα με μια παράκληση και μια επισήμανση. H πρώτη απευθύνεται στους
ερευνητές, αναλυτές, παρατηρητές, ειδικούς επί των χρηματιστηριακών, παρόντες
και μέλλοντες (το Μάιο βγαίνει κι άλλο αυτοκινητιστικό περιοδικό) ανταγωνιστές: να μας πουν πόσοι και ποιοι εκδοτικοί όμιλοι στην
Ελλάδα (και στην Ευρώπη) μπορούν να πουν το ίδιο.
Όσο για την επισήμανση,
είναι απλή: ελπίζουμε το 2004 η
«Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.», ή κάποιο παρακλάδι της τέλος πάντων, να αναλάβει
καμιά 30αριά δημόσια έργα, να πουλήσει μερικές δεκάδες πυραύλους, γερμανικά και
αγγλικά τανκ, αεροπλάνα στην Αεροπορία, φρεγάτες στο Ναυτικό, βαγόνια στο μετρό
και στον προαστιακό, και γενικά, πάγο στους Εσκιμώους, για να πάρει τη θέση που
της αξίζει στο πάνθεον των «επιτυχημένων» ελληνικών επιχειρήσεων και ο γράφων
να αποκτήσει ένα ιταλικό 85άρι (σκάφος, πτωχοί!), να πάει στη Μύκονο για να
σκάσουν απ’ το κακό τους τα Prada, τα Armani και τα «μισά-μισά» Rolex._ K. K. pilot@technicalpress.gr
'Αλλα 'Αρθρα
