Ένα μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς, πάνω από 1.300 κάμερες λειτουργούν στην Αθήνα και δεν ξέρω πόσες εκατοντάδες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Όπου πάμε και όπου σταθούμε καταγράφουν κάθε κίνηση, «μιλάνε» (με τα μεγάφωνα που διαθέτουν) ή ακούν ό,τι λέμε. Όσα δεν κατάφεραν οι μυστικές (και φανερές) υπηρεσίες τα τελευταία 3.800 χρόνια οι δημοκρατικά εκλεγμένοι άρχοντες το κατάφεραν σε τρία! Θυμάμαι -και χαμογελάω με νοσταλγία- την απαίτηση του «λαού» στα συλλαλητήρια της δεκαετίας του ’70 να «καούν οι φάκελοι». Σήμερα οι λαοί αποζητάνε το φακέλωμα. Δεν αστειεύομαι όταν λέω πως υπάρχουν χιλιάδες που λένε: «Aς βάλουν κάμερα στην κρεβατοκάμαρά μου. Δεν έχω τίποτα να κρύψω». Σε λίγο θα βάλουν στο αυτοκίνητο, στη μηχανή, στο δίκυκλο, στο WC, στο γραφείο, στο μυαλό. Όλα όσα έγραψε δεκαετίες πριν ο Όργουελ θα γίνουν πραγματικότητα, και δε θα αργήσει η ημέρα που τα νεογέννητα θα εφοδιάζονται με microchip. Αν προτίθενται να τα τοποθετήσουν στους ανθρώπους, τι τους εμποδίζει να τα βάλουν στα αυτοκίνητα; Η πρόταση συζητείται σε επιτροπές του ευρωκοινοβουλίου, αλλά δεν έχει εφαρμοστεί, επειδή υπάρχουν (ακόμα) κάποιοι που αντιστέκονται.

Και καλά με την τρομοκρατία. Mπορεί και να έχουν (κάποιο) δίκιο, που, όμως, χάνεται με τις υπερβολές για την «ασφάλεια». Ένα δισεκατομμύριο ευρώ κόστισε η προστασία για τους Ολυμπιακούς. Τι θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα με 1 δισ.; Να φτιάξει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα; Το πιο αποτελεσματικό σύστημα υγείας; Να εκσυγχρονίσει τους σιδηροδρόμους; Ένα από αυτά ή όλα; Η υπόθεση θυμίζει σκίτσο του αθάνατου Μποστ, με την Ελλάδα να φοράει, η μισή βραδινή τουαλέτα και η άλλη μισή κουρέλια. «Όλα τα ’χει η Μαριωρή, ο φερετζές τής έλειπε», που έλεγε η θεία Μαρίκα.

Ίσως αναρωτιέστε τι σχέση έχουν αυτά με τα αυτοκίνητα. Έχουν, γιατί, όπως μας λένε, οι 2.000 κάμερες (τόσες θα είναι όταν ολοκληρωθούν τα έργα του προαστιακού και του τραμ) τοποθετήθηκαν για να ρυθμίζουν την... κυκλοφορία. Θα είναι, λέει, βοηθοί και όχι δυνάστες, ακόμα και αν φωτογραφίζουν το πρόσωπό μας και το συγκρίνουν με τα στοιχεία που βρίσκονται στις βάσεις δεδομένων των διάφορων υπηρεσιών ασφαλείας -ΕΥΠ, Interpol, CIA, DEA, NSA, M5, Mosad, Echelon και τελειωμό δεν έχει. Τα δεδομένα πάλι, λέει, θα καταστρέφονται έπειτα από επτά ημέρες. Αυτό που δε «λέει» είναι ποιος θα τα εκμεταλλεύεται αυτές τις ημέρες και πώς. Η παράνοια έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε συλλαμβάνονται οι ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με ραδιοϊσότοπα, επειδή, λένε οι ανεγκέφαλοι, μπορεί να είναι... τρομοκράτες και να κάνουν «διακίνηση ραδιενεργών υλικών»! Αν αυτό δε συνιστά την απόλυτη σχιζοφρένεια, τότε τι τη συνιστά;

Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν πιστεύω πως ένα άρθρο (ή 100) μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Η τεχνολογία που αγαπήσαμε και υπηρετήσαμε χρησιμοποιείται με αριστοτεχνικό τρόπο για να δεθούν χειροπόδαρα οι πολίτες του «αναπτυγμένου» κόσμου. Ο μόνος τρόπος να υποστηριχτούν τα συμφέροντα των διεθνικών και των εκατό οικογενειών που κυβερνούν τον πλανήτη είναι με το να γνωρίζουν πού βρίσκεται, τι κάνει, τι λέει και γράφει ο καθένας από εμάς κάθε στιγμή. Η ασφάλεια των Ολυμπιακών είναι δοκιμή για την «εφαρμογή» του τεχνολογικού μεσαίωνα. Η προστασία των αθλητών και των μελών της «Oλυμπιακής οικογένειας» και η συνεπακόλουθη τρομο-υστερία είναι προφάσεις, αφού σε λιγότερα από δέκα χρόνια τα εργαστήρια θα κατασκευάζουν υπεραθλητές κατά παραγγελία. «Μηχανές» για δρόμους αντοχής και ταχύτητας, για άλματα και ρίψεις, για κολύμπι, μπάσκετ, ακόμα και πινγκ-πονγκ. Σαν χάνοι οι λαοί θα παρακολουθούν στις τηλεοράσεις τους supermen/women να καταρρίπτουν τα ρεκόρ, ενώ δίπλα εκατοντάδες επιτήδειοι θα πλουτίζουν πουλώντας προστασία.

Παρακολουθώντας το όργιο της σπατάλης, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μια -κακή- σκέψη. «Tι κρίμα», είπα, «που οι Τεχνικές Εκδόσεις δεν έχουν την αντιπροσωπεία ενός εργοστασίου που κατασκευάζει κάμερες! Θα σημείωναν τα κέρδη του αιώνα». Αντί λοιπόν οι Ολυμπιακοί να είναι και Αγώνες του Νου, όπου επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο θα πρότειναν λύσεις για τη σωτηρία του πλανήτη από τη ρύπανση, τις ασθένειες και τους πολέμους, έχουν γίνει επιχείρηση που εξυπηρετεί συγκεκριμένα άτομα και εταιρείες - για να μην αναφερθώ στις θεούσες (της Δύσης και της Aνατολής) που έχουν βρει ένα πρώτης τάξης πεδίο για να δοκιμάσουν τα συστήματά τους.

Πριν από πολλά χρόνια (μπορεί και είκοσι πέντε), έγραφα για τα όσα επρόκειτο να συμβούν, και κάποιοι έλεγαν ότι κινδυνολογούσα. Τα όσα σημείωνα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, αλλά και στα έντυπα με τα οποία συνεργαζόμουν έγιναν δυστυχώς πραγματικότητα. Η διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο θα είναι η χαρά του πράκτορα. Στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, άγρυπνα μάτια θα παρακολουθούν τα πάντα, από την ώρα που θα ξυπνάμε μέχρι την ώρα που θα κοιμόμαστε, για να μην πω και για την ώρα που θα οδηγούμε ή θα περιμένουμε το λεωφορείο, το τρένο ή το τραμ - έξι κάμερες θα υπάρχουν σε κάθε σταθμό, προφανώς για να ρυθμίζουν την κυκλοφορία του τραμ. Μ’ άρεσε που κάποιοι, οι οποίοι προφανώς διαθέτουν χιούμορ, έκλεψαν μισή ντουζίνα από δαύτες και ελπίζω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι με αίσθηση του χιούμορ. Το Σύστημα (διαβάστε πιο κάτω) παρακολουθεί το σταθερό και το κινητό μας τηλέφωνο, την κίνηση του λογαριασμού και των πιστωτικών καρτών, τις διελεύσεις από τις εθνικές και επαρχιακές οδούς, καταγράφει την ταχύτητά μας, βλέπει το πρόσωπο και τον αριθμό του αυτοκινήτου μας, αναλύει την κίνηση του σώματος (!), ακούει τις συνομιλίες, μας λέει τι να κάνουμε (με τα μεγάφωνα που διαθέτει) και όλα αυτά στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας.

Στα τέλη Μαΐου, η «Ελευθεροτυπία» αφιέρωσε δύο σελίδες στο σύστημα C4I, που από εκατό τοπικούς σταθμούς ελέγχου θα παρακολουθεί τα πάντα κατά τη διάρκεια των Aγώνων. Ακόμα και η Βάρης-Κορωπίου έγινε «διπλής κατεύθυνσης», απέκτησε κάμερες και υπήχθη στην «κόκκινη ζώνη», προφανώς επειδή στα οικήματα των αξιωματικών της Σχολής Ευελπίδων θα φιλοξενηθούν οι ξένοι δημοσιογράφοι. Πού θα πάνε οι αξιωματικοί; Ίσως στο Hilton.

Για όσους έζησαν την εποχή του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και του «Έξω οι βάσεις του θανάτου», οι εξελίξεις έχουν απίθανη... πλάκα. Πού είναι άραγε οι εκατοντάδες χιλιάδες που κραύγαζαν στις πλατείες; Κανείς (εκτός ΚΚΕ) δε μιλάει και όλοι είναι ευχαριστημένοι, αφού φοβούνται μη τους βομβαρδίσει η... Αλ Κάιντα!. Ώρα είναι, τώρα που πήραμε «μερσεντέ» 350 κουπέ, να μας κάψει ο Οσάμα. Ας καθίσουμε, λοιπόν, στ’ αυγά μας και ας κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Καλά είμαστε ως εθνικά υπερήφανοι ραγιάδες. Το Πλέγμα διαχειρίζεται ένα στόλο 4.000 οχημάτων, «μιλάει» με TETRA και παρακολουθεί, σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο. Είπα «εναέριο» και σκέφτηκα ότι πρέπει να προσέχω, γιατί, αν κάνω λάθος και μπω στην κόκκινη ζώνη των 40 μιλίων με το Cessna 172, το R22 ή ακόμα και το ανεμόπτερο που πετάω τα σαββατοκύριακα και δεν απαντήσω στην κλήση του Κέντρου Ελέγχου ή κάνω λάθος στη θέση, θα με... καταρρίψουν χωρίς κουβέντα. Γιατί, όπως διάβασα, κάποιος υπουργός δήλωσε πως είναι προτιμότερο να πεθάνουν τρεις, τέσσερις αθώοι παρά να κινδυνεύσουν χιλιάδες! Εκπληκτικά πράγματα, και όλα αυτά για να γίνει πραγματικότητα το «νέο εθνικό όραμα». Αν αυτό είναι το «όραμα», χίλιες φορές να μη γίνονταν οι Aγώνες. Aλλά, αν δε γίνονταν, η χώρα δε θα αποκτούσε νέο αεροδρόμιο, μετρό, προαστιακό, τραμ και Aττική Oδό, και ο λαός θα κυκλοφορούσε στα ορύγματα που θεωρούνταν δρόμοι. Τώρα, όμως, το όραμα γίνεται πραγματικότητα και, όπως λέει και ο Μπένι, η Ελλάδα έγινε επιτέλους «Ευρώπη».

• Ευτυχία είναι... (01/2004)
• 2003: η χρονιά του δράκου; (02/2004)
• Ανοιχτή επιστολή (03/2004)
• Σιχαίνομαι... (04/2004)
• Δύο μείνανε! (05/2004)
• Τα εν οίκω... (06/2004)
• The eye of the tiger (08/2004)
• Η εκδίκηση του καλού (09/2004)
• Τα τρία γλαράκια... (10/2004)
• Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια (11/2004)
• Το εκκρεμές του χρόνου και ο κυνηγός του χαμένου δισκοπότηρου... (12/2004)