«... ακούω στα ξένα ΜΜΕ (CNN, FOX) κρίσεις και σχόλια επιφανών σκατών που αναφέρονται στην Ελλάδα σαν να επρόκειτο για οίκο ανοχής της Κουάλα Λουμπούρ...»

«... η δουλειά που κάνουν οι Έλληνες μηχανικοί, μελετητές και εργαζόμενοι στα Oλυμπιακά έργα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από των καλύτερων στις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου...»

«... Αν του ζητήσεις να πάει να δει αγώνα, θα προτιμήσει να πάει για καφέ στο Κολωνάκι. Το 5% που φέρει το... στίγμα θυμίζει τους ζηλωτές της εποχής του Χριστού...»

ΤΟN τελευταίο καιρό μετράω τους μήνες, τις μέρες, όπως στο στρατό. Ο Αύγουστος και η τελετή έναρξης πλησιάζουν, και έχω... αγωνία αν όλα θα πάνε καλά. Παράξενο για κάποιον που ποτέ δεν πείστηκε για την αξία του θεσμού, έτσι όπως τον έκαναν τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα παγκόσμια ρεκόρ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια χώρα πρέπει να αποπληρώνει για δύο αιώνες δάνεια που πήρε, για να καταρρίψω εγώ (λέμε τώρα) το παγκόσμιο ρεκόρ στο πιγκ πογκ ή ο φίλος μου ο Νίκος στο baseball. Θα μπορούσαν να γίνουν ταπεινά, σιγανά, ευγενικά και ανθρώπινα, σύμφωνα με τη γαλήνη του Ολυμπιακού τοπίου και την εντολή του «αθάνατου αρχαίου πνεύματος» που παπαγαλίζουν οι «ιέρειες» στις κιτς τελετές και ο «άνδρας» της χρονιάς που τελευταία έχει εξαφανιστεί από την πιάτσα. Τι να περιμένει, όμως, κανείς από κάποιον σαν τον υπογράφοντα για παράδειγμα που λέει ότι τα είκοσι πέντε πανεπιστήμια και πολυτεχνεία από όλο τον κόσμο που θα λάβουν μέρος σε αγώνα με οχήματα κινούμενα αποκλειστικά με ηλιακή ενέργεια είναι ένα γεγονός μεγατόνων που αγνοείται από τα ΜΜΕ, προφανώς επειδή δεν κατανοούν ότι το ΦAEΘΩN είναι το μοναδικό πολιτιστικό γεγονός που προσφέρει η Ελλάδα στους Ολυμπιακούς; Δεν μπορώ επίσης να «καταλάβω» γιατί η χώρα μου πρέπει να γεμίσει ξένα στρατεύματα και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, και οι δρόμοι και τα κτίρια, κάμερες, που όχι μόνο βλέπουν, αλλά και ακούν - επτακόσιες τριάντα έξι έχουν ήδη τοποθετηθεί, ενώ αναμένονται άλλες τόσες. Kι όλα αυτά για την «ασφάλειά μου» και όχι για να παρακολουθούν και να καταγράφουν κάθε μου/μας κίνηση, να διαβάζουν την ηλεκτρονική μου/μας αλληλογραφία και να υποκλέπτουν τα τηλεφωνήματά μου/μας.

Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί μετράω τις μέρες; Aκούω και διαβάζω κρίσεις και σχόλια επιφανών σκατών που αναφέρονται στην Ελλάδα σαν να επρόκειτο για οίκο ανοχής της Κουάλα Λουμπούρ. Χαρακτηριστική η δήλωση δημοσιογράφου στο CNN που είπε ότι «λυπάται που είναι αναγκασμένος να καλύψει αυτό το φιάσκο» και το χρονογράφημα κάποιου Scott Ostler στη San Francisco Chronicle της 5/4. Αν όλα πάνε καλά, θέλω να έχω την (άγρια) χαρά να τον εξευτελίσω μέσα από τις σελίδες των 4Τ και να τον βάλω να... φάει την προτεσταντική υπεροψία του. Ένας άλλος είπε (στο CNN) ότι «είναι τυχερός που δε θα βρίσκεται σε αυτό το φιάσκο». Καλό είναι ο Θοδωρής Ρουσσόπουλος να μην ξεχάσει το όνομά του. Και ναι μεν είναι πολλά εκείνα που κάνουν ακόμα και τον πιο ένθερμο πατριώτη (δε λέω Έλληνα για τους γνωστούς λόγους!) να πει ότι η χώρα θυμίζει οίκο ανοχής, τα περισσότερα, όμως, δε συγκρίνονται με τα όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες (Αγγλία, ΗΠΑ, Γερμανία κτλ.), όπου πολιτικές και οικονομικές μαφίες διαφεντεύουν τη ζωή των απλών ανθρώπων. Η Ελλάδα μπορεί να μην τελειώσει μια γέφυρα ή ένα στέγαστρο στην ώρα του (λόγω της ανικανότητας των πολιτικών της), αλλά δεν έχει φτάσει (ακόμα) στο σημείο να εξαγάγει... δημοκρατία (και θάνατο) στο Ιράκ!

Μετράω, λοιπόν, τις μέρες και εύχομαι να πάνε όλα καλά, γιατί, παρά τις όποιες αντιρρήσεις για τον τρόπο που γίνονται οι Ολυμπιακοί στις μέρες μας, οφείλω να πω ότι η δουλειά των ελληνικών εταιρειών, των μηχανικών, των μελετητών και των εργαζομένων στα Oλυμπιακά έργα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από των καλύτερων του αναπτυγμένου κόσμου. Αυτό «μετράει», γιατί η χώρα μας δεν έχει εισβάλει, κυριεύσει, λεηλατήσει δεκάδες χώρες του Tρίτου Kόσμου - για να μπορούν τα πανεπιστήμια και οι εταιρείες της να προσλαμβάνουν τα καλύτερα «μυαλά» του πλανήτη. Η Ελλάδα, καλιφορνέζικο καθίκι, «ελευθερώθηκε» από τον τουρκικό ζυγό το 1821 και από τότε δε σταμάτησε να πολεμάει τους «προστάτες» και τον εαυτό της. Τα όσα κατάφερε στα περίπου πενήντα χρόνια που ζει και λειτουργεί χωρίς Παγκόσμιους και Εμφύλιους Πολέμους και μια ναζιστική κατοχή που όμοιά της λίγοι λαοί έχουν περάσει είναι αναλογικά περισσότερα από όσα έχουν κάνει οι επιφανείς ληστές και βιαστές λαών.

Στο ερώτημα, λοιπόν, αν η χώρα μας διαθέτει το απαραίτητο τεχνικό και επιστημονικό δυναμικό για να φτιάξει μια από τις ωραιότερες, δυσκολότερες και μεγαλύτερες γέφυρες του κόσμου (Ρίο), μετρό και δρόμους που δε θα έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα καλύτερα της Ευρώπης και Ολυμπιακούς που θα είναι παράδειγμα προς μίμηση, η απάντηση είναι ναι. Αυτό που δε διαθέτει, και που με κάνει να μετράω με αγωνία τις μέρες, είναι η ικανότητα των πολιτικών να διαχειρίζονται κρίσεις και οι νόμοι που απαγορεύουν στους λωποδύτες να βάζουν τα βρομόχερά τους στην τσέπη μας. Τα στάδια, τα στέγαστρα, οι γέφυρες, οι λεωφόροι, οι ανισόπεδες διαβάσεις, το μετρό, το τραμ, ο προαστιακός δεν είναι έργα βιτρίνας, όπως λένε οι κομπλεξικοί, αλλά έργα που «θα μείνουν». (Οι παλιοί θυμούνται τι είχε ακούσει ο μακαρίτης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τη Λ. Συγγρού.)

Άλλοι λένε ότι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε σχολεία ή νοσοκομεία. Πάλι ο Φάντης και το ρετσινόλαδο; Οι σωστές κυβερνήσεις κάνουν και τα δύο.

Θέλω η Ελλάδα να κάνει τους καλύτερους Ολυμπιακούς, για να ξεκουμπιστούν οι πράκτορες, τα... στρατά και τα AWACS, αλλά, κυρίως, για να έχω την ευχαρίστηση να «τρίψω στα μούτρα» όσων έχυσαν το φαρμάκι τους στα διεθνή ΜΜΕ. Θα σκάσω αν τα «ασεγιαύριο» του ΠΑΣΟΚ και τα «δεν προκάναμε» της ΝΔ μας εκθέσουν στη «διεθνή κοινότητα».

Τι θα γίνει, όμως, αν τον Αύγουστο επιχειρηθεί «τρομοκρατικό» χτύπημα; Δεν πρέπει να είμαστε έτοιμοι; Από διαίσθηση πιστεύω ότι καμία αραβική αντιστασιακή οργάνωση (ο όρος «τρομοκρατική» δε γίνεται δεκτός από τον υπογράφοντα, που πιστεύει ότι τρομοκράτες είναι οι ισχυροί) δε θα επιχειρήσει να χτυπήσει στην Αθήνα. Αν η ελληνική εξωτερική πολιτική πέτυχε κάτι, αυτό είναι ότι κέρδισε την εκτίμηση των Αράβων για τη στάση που τήρησε ο ελληνικός λαός και οι περισσότερες κυβερνήσεις που πέρασαν απ’ τον τόπο. Ο κίνδυνος προέρχεται μόνο από τις θεούσες του «χριστιανισμού» και όχι από τους Άραβες. Όπως λένε και οι τηλεπαρουσιαστές, «ας ελπίσουμε» ότι τον Αύγουστο θα πάμε καλά και ο λαός θα λάβει μέρος σε ένα είδος «αριστοφανικής» κωμωδίας για τη γελοιοποίηση των Πινόκιο.

«Ξεχάσαμε» (πάλι) τ’ αυτοκίνητα. Αράδα δεν έγραψα για τη νέα BMW σειρά 1, ούτε για τα DBS, SMS, EFS, ESP, DSP, RDS, GPS, FM, RF, Dolby Surround, space controlled συστήματα των νέων Buick. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: ότι η κατάστασή μου α. επιδεινώνεται ή β. βελτιώνεται. Η επιδείνωση θα οφείλεται στον κορεσμό. Δε θέλω άλλη ασφάλεια! Θέλω να κάνω λάθη. Η βελτίωση, επίσης. Μου τη δίνουν τα συστήματα που δε μου επιτρέπουν να χρησιμοποιήσω το μυαλό και την κρίση μου. Μου τη σπάνε οι κάμερες και τα ραντάρ που παρακολουθούν κάθε μου κίνηση, με διορθώνουν και με κάνουν να αισθάνομαι ότι ζω σε φυλακή, και δε θέλω να είμαι παρών όταν όλα τα αυτοκίνητα, όλες οι κολόνες, όλα τα σπίτια, όλες οι κρεβατοκάμαρες θα διαθέτουν φακούς που θα καταγράφουν ακόμα και το πόσες φορές πήγα για χέσιμο. Όπως έχω ξαναπεί, ο κόσμος που έρχεται (και που, δυστυχώς, βοήθησα να «χτιστεί») θα είναι εφιαλτικός και όχι ροζ και χαρούμενος όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν τα παπαγαλάκια του «εκσυγχρονισμού» και του lifestyle.

Κι όμως, όπως λέει ο Τριάντης, ο υποβολέας δε μ’ αφήνει να ησυχάσω. Ντροπή, φωνάζει. Εσύ που έδωσες μάχες για την ελευθερία της αυτοκίνησης παραδίδεις τα όπλα; Σε ποια όπλα αναφέρεστε, ρε πατριώτες; Στις M5, στα 350Ζ και στις GT3; Στα «φτιαγμένα» Civic και τα «σκασμένα» Punto; Τι σχέση έχουν αυτά με την ευγένεια των αγώνων ταχύτητας στη Ρόδο και την Κέρκυρα, και τις δυσκολίες των Pάλλυ Ακρόπολις των 3.800 χιλιομέτρων (με δύο «λ» και «υ», παρακαλώ, και ας φωνάζει ο κ. Μπαμπινιώτης); Δεν πρόκειται για νοσταλγία, «κόλλημα» με το παρελθόν, προσπάθεια σύνδεσης με τη νιότη, αλλά για γεγονός. Το 95% του κοινού δε δίνει δεκάρα για την ελευθερία της αυτοκίνησης, δεν ξέρει (και δεν τον νοιάζει) αν οδηγεί Opel, VW, Skoda, Seat, Peugeot ή ένα... συνδυασμό όλων αυτών. Αν του ζητήσεις να πάει να δει αγώνα, θα προτιμήσει να πάει στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου ή για καφέ στο Κολωνάκι. Το 5% που φέρει το... στίγμα θυμίζει τους ζηλωτές της εποχής του Χριστού.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν φτιάχναμε κάνα αυτοκίνητο στην Ελλάδα, αλλά εδώ μπαίνουμε στα χωράφια της γραφικότητας, γιατί καμία μαμά δεν άφησε το γιόκα ή την κόρη της να λερώσει τα χεράκια του/της φτιάχνοντας πράγματα στο υπόγειο ή στην αυλή. Όλες ήθελαν «τα παιδιά» να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι, κάτι που επετεύχθη, αφού τρεις στους δέκα Έλληνες κυκλοφορούν μέσα ή έξω από δικαστήρια και νοσοκομεία. Οι 300.000-400.000 που κρατούν σε λειτουργία αυτήν τη χώρα δεν ενδιαφέρονται να δουν τον Τάκη Μπαρμπούτσαλο να κερδίζει το Μάκη Τσαλούμπαρμπο στον «αγώνα» του «πρωταθλήματος» που γίνεται στα Μέγαρα ή στις Σέρρες.

Μη σας ακούσω να μιλάτε για... πίστα, γιατί θα σας βάλω πιπέρι! Πίστα, γιατί; Για να κάνουμε αγώνες Formula 1, όπως λένε μερικοί, που δε λαμβάνουν υπόψη τις απαγορεύσεις της Ε.Ε. στη διαφήμιση των προϊόντων καπνού; Δε βλέπουν ότι το «τσίρκο» πάει Μαλαισία, Σαουδική Αραβία, Κίνα κτλ., όπου τα πάντα επιτρέπονται; Με τι λεφτά θα κάνει η πτωχή πλην τιμία Ελλάς grand prix; Με επιχορηγήσεις; Όποια κυβέρνηση το επιχειρήσει θα καταρρεύσει από το βάρος της λογικής, αλλά και των «αγωνιστικών» κινητοποιήσεων διάφορων κοινωνικών ομάδων. Με άλλα λόγια, η υπόθεση «αγώνες» είναι χαμένη, όπως χαμένα είναι άλλα μικρά και μεγάλα του καθ’ υμάς κουτοπόνηρου, πολιτικά ορθού, αμερικανόπνευστου ραγιαδισμού.

Ο υπουργός Εσωτερικών, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, πρέπει να σκεφτεί διπλά πριν υποκύψει στις σειρήνες.

Όταν διαβάζετε αυτές τις αράδες, στην Κύπρο θα έχει γίνει το δημοψήφισμα. Οι Eλληνοκύπριοι θα ψηφίσουν «ΟΧΙ» σε αυτό το σχέδιο, που έχει στόχο να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να μεταβάλει το νησί σε ένα «κράτος» που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο), οι πολιτικοί και οι «προοδευτικοί», όμως, που εργάζονται για το θείο Σαμ θα πουν «ΝΑΙ» (όπως κάνουν οι καλοί ραγιάδες και δεν κάνουν, για παράδειγμα, οι Iρακινοί). Εκεί, λοιπόν, που πήγαινα να ετοιμαστώ για να πάω στα βραβεία Α(γ)ρίων, διάβασα το εξής σχόλιο του Στάθη (Ναυτίλος, 3 Απριλίου): «... όποιος σ’ αυτή τη χώρα δεν προσκυνά την Αγία Κακογουστιά και τη Μεγίστη Φθήνια, όποιος δεν ανάβει το κεράκι του στο Ψυχατιμωτικό Πρόγραμμα των Καναλιών, όποιος δεν είναι ή δεν θέλει να γίνει φρόκαλο, φλούφλης και λαμέ τσόκαρο θα τον αμολάνε στις πλατείες και στο κατόπιν του θα αμολιούνται όλα τα σουξέ της επικράτειας, όλα τα βιβλία για συνταγές, οι τρέντυ συγγραφείς, οι τιποτένιοι του τίποτα και τα πάσης φύσεως λιγόμυαλα λιγδερά λαμόγια...» Τι το ’θελες, άνθρωπέ μου; Γιατί με κάνεις να νιώθω τύψεις τώρα που απέκτησα Grand Cherokee με φιμέ τζάμια και ζαντολάστιχα; Δε με λυπήθηκες;

Το μήνα που πέρασε έγιναν και άλλα που είχαν σχέση με το περιοδικό, την εταιρεία, το σταθμό, το Safetrack, την πίστα στα Μέγαρα και το χώρο των 125.000 μ² που έχουμε στη Ριτσώνα, αλλά αυτά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Αυτά και άλλα που συμβαίνουν στο χώρο μας, όταν κάποτε, όπως λέει ένας φίλος, καταλάβω την «αξία μου» και «εκμεταλλευτώ το όνομά μου». Μέχρι τότε, ας μιλήσουμε γι’ αυτοκίνητα.

Μεγάλωσε, αλλά αρνείται να... ωριμάσει!

Αν μπορείς να πεις κάτι για τον υπογράφοντα, είναι το παραπάνω. Μεγάλωσε, αλλά έπειτα από προσεκτική παρατήρηση και ώριμη σκέψη, δεν «ωρίμασε». Όπως ο τύπος στη διαφήμιση του ΠPO-ΠO (;) είναι κολλημένος με την μπάλα, έτσι κι εγώ είμαι κολλημένος με τ’ αυτοκίνητα και τ’ αεροπλάνα, όχι, όμως, όπως πιστεύουν όσοι δεν έχουν διαβάσει ποτέ το περιοδικό, αλλά όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες, αρχίζοντας από τους «ιδρυτικούς» (αυτούς δηλαδή που ξεκίνησαν από το πρώτο τεύχος) και φτάνοντας στους πιο πρόσφατους, τους πιτσιρικάδες που κουβαλάνε τα ίδια μυαλά. Ποιοι είναι αυτοί; Πιστεύω εκείνοι που δε δέχονται το «όχι» ως απάντηση, που ψάχνουν και αμφισβητούν, που θέλουν να πετύχουν σε ό,τι. Όσοι έχουν επιλέξει αυτόν το δρόμο θα έχουν διαπιστώσει ότι είναι δύσκολος, αλλά και μοναχικός, εκτός κι αν είσαι τηλεοπτική persona, λαϊκή αοιδός, συνθέτης σκυλοτράγουδων, πρόεδρος ΠΑΕ, «ευλογημένος» δημοσιογράφος ή πολιτικός που διατηρεί στενές σχέσεις με καναλάρχες και λοιπούς βαρόνους των ΜΜΕ.

Το πρόβλημα είναι τι είδους κόλλημα έχεις. Αν, όταν αγοράζεις αυτοκίνητο, ο σκοπός σου είναι να τη «βγεις» στο γείτονα, στον πωλητή εσωρούχων, κινητών, στον προμηθευτή του Δημοσίου ή στον τυπά που κλάνει με την εξάτμισή του στο φανάρι για να σε προκαλέσει σε κόντρα, τότε δεν είσαι κολλημένος, αλλά κομπλεξικός. Αν αγοράζεις, έπειτα από προσεκτική μελέτη, για να ικανοποιήσεις συγκεκριμένες ανάγκες (κίνηση στην πόλη, ταξίδια, on-off, οικογένεια, γρήγορη και ασφαλή οδήγηση), τότε ανήκεις στην κατηγορία των «εραστών» της ελευθερίας που προσφέρει η αυτοκίνηση. Το μήνα που πέρασε είχα την ευκαιρία να οδηγήσω μερικά μοντέλα που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις για τον τίμιο, το straight forward τρόπο που οι σχεδιαστές τους αντιμετώπισαν τις ανάγκες των οδηγών. Τα Mazda 3 και MPV που οδήγησα κατά τη διάρκεια ενός σύντομου ταξιδιού στη Γαλλία μού άφησαν άριστες εντυπώσεις. Το πρώτο με τη στιβαρή κατασκευή και τον (ιαπωνικό) κινητήρα με τη μεταξένια λειτουργία, το δεύτερο με την ικανότητά του να κρατάει τους θορύβους του δρόμου έξω από την καμπίνα των επιβατών, με το νέο κινητήρα των 2,3 λίτρων/141 ίππων και, βέβαια, τα TCS, τα ABS και τα EBD, και αν δεν πήγατε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή να μάθετε τι σημαίνουν όλα αυτά τα ακρωνύμια, χάσατε, γιατί ο δάσκαλος έχει... ρεπό! Παλιότερα, θαύμαζα τον Piech για τον ιδιοφυή τρόπο που συνδύαζε (και συνδυάζει) τα διάφορα «κομμάτια» για να φτιάξει «καινούργια» μοντέλα, αλλά τώρα θαυμάζω και τη Ford. Στο παιχνίδι των permutations & combinations έχει μπει όλος ο καλός κόσμος, από την GM, την DaimlerChrysler, την PSA, τη Fiat και τη VAG μέχρι τη Mitsubishi και τη Renault.

Οι συνεργασίες και οι εξαγορές, οι συμμαχίες και τα joint ventures έχουν κάνει τα σημερινά αυτοκίνητα ένα είδος άριστης (τις περισσότερες φορές) ποιότητας «συναρμολογούμενου». Πολλοί (και ο γράφων) έχουμε «πάθει την πλάκα μας» με τον κινητήρα του Nissan 350Z. Πόσοι ξέρουν, όμως, ότι ο ίδιος είναι τοποθετημένος και στο Renault Vel Satis; Και πώς θα αισθανθεί ο οδηγός ενός VW Passat 2.8, όταν μάθει ότι ο ίδιος κινητήρας χρησιμοποιείται στα Skoda Superb (τι όνομα!), στα VW Bora, Golf, Sharan, Seat Leon και Alhambra (204 ίπποι); Και ο 2λιτρος 4κύλινδρος της VW; Κρατήστε την αναπνοή σας: Audi A4, VW Passat (131hp), Seat Ibiza, Cordoba και Alhambra, Skoda Fabia, Octavia και Superb, VW Beetle, Golf, Bora, Passat και Sharan (116hp)!

Θέλετε κι άλλα; Ο 1.6 της Ford βρίσκεται στα: Mazda 2, Mazda 3, Demio και Ford Fiesta, Fusion (100hp), Focus και C-MAX (101hp). O 4κύλινδρος 16βάλβιδος 1.600 της GM τοποθετείται στα Chevrolet, Opel Corsa και Zafira, Daewoo Tacuma, Rezzo, Nubira και Lacetti.

Μια... χαριτωμένη περίπτωση συναντάμε στα 1.400 κ.εκ. Ο 1400άρης diesel των Peugeot-Citroen συναντάται στα Citroen C2, C3 και Xsara, Ford Fiesta και Fusion, Mazda 2, Demio και Peugeot 307, ενώ ο 16βάλβιδος 1400άρης της VW στα Audi A2, Seat Ibiza, Cordoba και Leon, Skoda Fabia και Octavia, VW Lupo, Polo (100hp), Beetle, Golf και Bora (75hp), Seat Arosa, Ibiza και Cordoba. O GM 1.3 diesel υπάρχει στα Fiat Panda, Punto, Idea και Doblo, Opel/Vauxhall Agila και Corsa και Suzuki Ignis (75hp).

Σας κούρασα και δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλά, όπως όλα, έτσι και η βιομηχανία αυτοκινήτου αλλάζει, εκσυγχρονίζεται και παγκοσμιοποιείται. Σε λίγα χρόνια δε θα αγοράζουμε Fiat ή Peugeot, Ford ή GM, αλλά ένα συνδυασμό εξαρτημάτων που θα αποτελούν κάποιο μοντέλο με περίεργο όνομα, όπως, για παράδειγμα, Jingo. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι υπάρχουν (ακόμα) εταιρείες που αντιστέκονται, όπως η Toyota, η Honda και βέβαια οι Ferrari και Porsche, αλλά αυτά είναι κόλπα δύσκολα, τουλάχιστον για μας. Αυτό είναι καλό ή κακό; Αν και έζησα από κοντά την εποχή του Targa Florio και των αγώνων αντοχής στο Man, όπου λάμβαναν μέρος χώρες με αυτοκίνητα που ουσιαστικά εκπροσωπούσαν το βαθμό ανάπτυξης της τεχνολογίας τους (Mercedes, Bugatti, Jaguar, Ferrari, Maserati, Lotus, BRM, Auto Union κτλ.), καταλαβαίνω ότι αυτά τέλειωσαν, όπως και άλλες ψευδαισθήσεις της γενιάς μου. Το μέλλον ανήκει στην GM και τη Microsoft και όχι σε τρελαμένους πιονιέρους σαν τους Chapman, Ferrari, Lancia και Maserati. Σε είκοσι, τριάντα χρόνια, τα παιδιά που σήμερα βλέπουν ένα άλογο (στην Κηφισιά) και ρωτούν τους γονείς τους αν είναι... αληθινό, θα βλέπουν ένα video με παλιούς αγώνες και θα ρωτούν σε ποιον πλανήτη έγιναν.

• Ευτυχία είναι... (01/2004)
• 2003: η χρονιά του δράκου; (02/2004)
• Ανοιχτή επιστολή (03/2004)
• Σιχαίνομαι... (04/2004)
• Τα εν οίκω... (06/2004)
• Τρομο-υστερία (07/2004)
• The eye of the tiger (08/2004)
• Η εκδίκηση του καλού (09/2004)
• Τα τρία γλαράκια... (10/2004)
• Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια (11/2004)
• Το εκκρεμές του χρόνου και ο κυνηγός του χαμένου δισκοπότηρου... (12/2004)