Ανοιχτή επιστολή προς το νέο Πρωθυπουργό

κ. Πρωθυπουργέ,

ΔΕΝ ξέρω αν στις 8 Μαρτίου θα φοράτε πουκάμισο Polo Ralph Lauren και κασκόλ ή κοστούμι απ’ τον Giannetos ή το Stronguilos. Βλέπετε, όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, η υπόθεση Πάχτα βρισκόταν στο απόγειό της, οι συζητήσεις και αποκαλύψεις είχαν σκεπάσει την επικράτεια (και πέρα απ’ αυτήν), τα γκάλοπ έδειχναν Γιαννέτο, αλλά η 40ετής θητεία μου στο επάγγελμα (του δημοσιογράφου) με έχει μάθει να μην υποτιμώ τα Polo ή τα ζιβάγκο. Αρκεί μία τράπεζα (Κρήτης), ένα Πόρτο (Καρράς) ή η δημοσίευση μιας φωτογραφίας στην οποία ο υποψήφιος παρουσιάζεται αγκαλιά με τον Bugs Bunny για να αλλάξει το δημόσιο (τηλεοπτικό) αίσθημα και οι δημοσκοπήσεις να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή δε γνωρίζω αν ο ελληνικός (;) λαός θα επιλέξει δημοκρατικό ή ρεπουμπλικάνο πρωθυπουργό και αν το σύστημα των caucuses θα βρει πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα, θα επιθυμούσα, πάντα ως αιθεροβάμων, να σας πω κάποιες σκέψεις ή και προτάσεις που ίσως βοηθούσαν στη χάραξη μιας «άλλης» πολιτικής. Μη θέλοντας να αντιγράψω τον πρόεδρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο οποίος, εδώ και χρόνια, ζητάει μια «άλλη πολιτική» χωρίς να λέει ποια είναι, θα ξεκινήσω από τα αυτονόητα.

Ακόμα και ένας μη ευλογημένος (made?) δημοσιογράφος καταλαβαίνει πως, για να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη και για να γίνει η χώρα Ιρλανδία (για να μην πω Σουηδία, Νορβηγία ή, έστω, Πορτογαλία), δεν αρκεί οι πολίτες να κυκλοφορούν με Mercedes 350 και Porsche Cayenne, να κάνουν «πανωσηκώματα» και να ξημεροβραδιάζονται στα μπαρ (όπως άφησε να εννοηθεί σε τηλεοπτικό τραπέζι ο υπουργός Αιγαίου), αλλά να παράγουν πλούτο. Στα σαράντα χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής, έχω παρατηρήσει ότι πλούτο παράγουν χώρες που διαθέτουν παραγωγικές μονάδες, που κατασκευάζουν ή παράγουν και, βέβαια, εξάγουν από πορτοκάλια και αυτοκίνητα (Ισπανία) μέχρι αεροπλάνα, τρένα και υψηλή μόδα (Ιταλία), για να αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα. Αντίθετα, πλούτο δεν παράγουν οι κοινωνίες που ζουν σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα, επειδή χιλιάδες επιχειρήσεις εισάγουν και πουλάνε στους ιθαγενείς ξένα προϊόντα, από αθλητικά υποδήματα μέχρι T-shirts και από Range Rover μέχρι οδοντογλυφίδες και «φιστίκια Αιγίνης Τουρκίας» (δείτε το στους καταλόγους των τελωνείων). Με τις λίγες οικονομικές γνώσεις που διαθέτω πιστεύω ότι, για να παραχθεί πλούτος, πρέπει να ενισχυθούν οι υγιείς δυνάμεις και να προσελκυστούν ξένες και εγχώριες επενδύσεις.

Εκτός από τις επιχειρήσεις που παράγουν καταναλωτικά αγαθά, πλούτο παράγουν οι επιστήμονες που ερευνούν το ανθρώπινο γονιδίωμα, αλλά και εκείνοι που ψάχνουν το εμβόλιο για το κοινό κρυολόγημα. Το ίδιο κάνουν και όσοι σχεδιάζουν και κατασκευάζουν τρένα, αυτοκίνητα, δορυφόρους, επεξεργαστές, αλλά και όσοι γράφουν βιβλία, προγράμματα Η/Υ, μουσική, μαθηματικά και φυσική. Πλούτο παράγουν όσοι υπηρετούν την τεχνολογία και χρυσό, όσοι υπηρετούν την αισθητική. Πλούτο παράγουν η NASA, η Ευρωπαϊκή και η Ρωσική Υπηρεσία Διαστήματος, το Τμήμα Λέιζερ και Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Κρήτης (και όχι εκείνοι που καλλιεργούν... χασισοφυτείες!), οι σπουδαστές του ΕΜΠ, του ΑΠΘ, της Πάτρας και των Τεχνικών Λυκείων, που αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον αγώνα ηλιακών οχημάτων «ΦΑΕΘΩΝ 2004». Θα πρόσθετα ότι δισεκατομμύρια φέρνουν σε μια χώρα και οι αρχιερείς της «οτ κουτούρ», οι επενδύσεις της General Motors και της Mercedes-Chrysler, της Volkswagen-Audi, της Toyota και της Fiat. Χρυσό παράγει η αμυντική βιομηχανία, που κατασκευάζει τμήματα ή πλήρεις μονάδες αεροπλάνων, πλοίων, πυραύλων, συστημάτων διοίκησης & ελέγχου, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι πουλημένη στα ξένα συμφέροντα και lobby και κάνει... τριάντα χρόνια για να μην κάνει ένα RPV (Remotely Piloted Vehicle) ή, σύμφωνα με τη γλώσσα των δελτίων των 8, «κατασκοπευτικό αεροπλάνο». Λύπη και απογοήτευση παράγουν το (κουφάρι) του Kρατικού Eργοστασίου Aεροπλάνων στο Eλληνικό και η EAB, που εξακολουθεί να παραμένει δέσμια ξένων συμφερόντων.

Η οικονομία και η ποιότητα ζωής των μη προνομιούχων βελτιώνονται με τη λειτουργία μεγάλων ντόπιων και ξένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στους τομείς της πληροφορικής (Ιρλανδία), της ιατρικής (Γαλλία, Γερμανία, Τσεχία, Πολωνία) και των μεταφορών (τρένα, φορτηγά, επιβατικά αεροπλάνα).

Ακόμα, πλούτο παράγουν όσοι με τη δουλειά και τη γενικότερη παρουσία και συμμετοχή τους στα κοινά βάζουν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα, αντί να αφαιρούν πόρτες, παράθυρα, κεραμίδια, ακόμα και θεμέλια, όπως κάνουν δεκάδες «πολιτικοί», αεριτζήδες «επιχειρηματίες», εκμεταλλευτές και μεταπράτες, έμποροι φυκιών και μεταξωτών κορδελών, και βέβαια εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βαδίζουν με την παλάμη απλωμένη ζητώντας τα πάντα απ’ το «κράτος».

Επειδή, λόγω ενός παλαιού «τραύματος» (από τους δασκάλους και την οικογένειά μου), το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μου είναι απόλυτα συνυφασμένο με το δικό μου, θα πω κάτι που ίσως ξενίσει: πλούτο δεν παράγει ούτε το περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ, το οποίο, επί 34 χρόνια τώρα, παρουσιάζει τα επιτεύγματα των ξένων, επειδή δεν υπάρχει κανένα ελληνικό! Με τη θεματολογία του προάγει την κατανάλωση και ενισχύει τις οικονομίες όλων των χωρών του πλανήτη, από την Άπω Ανατολή μέχρι τις ΗΠΑ και από το Βόρειο Αρκτικό Κύκλο μέχρι το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το μόνο που «δικαιολογεί» την ύπαρξή του είναι ότι φορτικά, ενοχλητικά, κουραστικά, υποστηρίζει πως, εκτός από «0-100», ιπποδυνάμεις, δρόμους, γέφυρες, Ολυμπιακά έργα, πέρα από εθνικές και γέφυρες Ρίο-Αντίρριο (μέγα έργο και μπράβο στον απερχόμενο πρωθυπουργό που το έφερε σε πέρας), απαιτούνται και άλλα για «ισχυρή Ελλάδα». Το πρώτο, πέρα απ’ τα Gant και τα Giannetos, πέρα απ’ τα Πόρτο Καρράς, τα πάρκα περιβαλλοντικής «ευαισθητοποίησης» (!), το ξεπάτωμα αεροδρομίων και το ξεπούλημα δημόσιας γης, είναι ότι κάποιος (εσείς;) πρέπει ν’ αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και να επαναφέρει την αξιοκρατία.

Η αρχή πρέπει να γίνει στο χώρο της Παιδείας. Αν η κυβέρνησή σας (your administration?) δεν αναδείξει τους άριστους μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές, αλλά και τους άξιους δασκάλους, αν δεν απαλλάξει τα πανεπιστήμια από το «καθηγηταριό» που τρέφεται από τα προγράμματα της Ένωσης και από τους επαγγελματίες φοιτητές που τρώνε τα χρήματα του «μπαμπά», τότε θα χάσει την αποφασιστική μάχη για να αλλάξει το πρόσωπο της χώρας.

Όπως ίσως γνωρίζετε, ιδιαίτερα όσοι υποψήφιοι για την πρωθυπουργία έχετε μορφωθεί στις ΗΠΑ, η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά στις μεγαλύτερες αλλαγές των τελευταίων 2.000 ετών. Η μετά ανθρώπινη εποχή, η σύνδεση των μηχανών με τον άνθρωπο (με οτιδήποτε αυτό σημαίνει για το «μέλλον των παιδιών μας» και για τα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα), πλησιάζει και η Ελλάδα πρέπει να είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει, αν δε θέλει να γίνει προάστιο των Βρυξελών, του Hollywood ή της Άγκυρας. Είμαι βέβαιος ότι, εκτός από την εργώδη προσπάθεια των στελεχών σας να βρουν χώρο για τα γήπεδα των ομάδων του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, θα αφιερώσετε χρόνο για να σκεφτείτε το μέλλον του τόπου στις κοινωνίες του 21ου αιώνα.

Επόμενό σας βήμα πρέπει να είναι η δημιουργία προτύπων στην Παιδεία, στις Τέχνες, στις Επιστήμες, στην Τεχνολογία και, βέβαια, στις επιχειρήσεις. Ο καλός επιστήμονας πρέπει να κατέχει την ίδια θέση με τον επιχειρηματία που ιδρύει και λειτουργεί ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει microchips, ένα ναυπηγείο, μια αεροπορική εταιρεία. Δεν ξέρω αν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, αλλά μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα, επιτυχημένοι επιχειρηματίες είναι οι προμηθευτές του Δημοσίου, οι καταπατητές δημόσιας γης, τα κομματικά στελέχη που «διοικούν» επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι ιδιοκτήτες ΠΑΕ και νυχτερινών κέντρων, οι βαρόνοι των ΜΜΕ και οι εργολάβοι δημόσιων έργων (η επιτυχία τους είναι διαχρονική και διακομματική, λόγω των ισχυρών μηχανισμών... λίπανσης).

Όμως, το έθεσα μαλακά. Δεν πρέπει απλώς να δημιουργήσετε, αλλά και να γκρεμίσετε πρότυπα. Να στραφείτε με αποφασιστικότητα εναντίον εκείνων που προβάλλουν ψεύτικους παραδείσους. Να απαξιώσετε τις πρακτικές του νέου και του παλαιού χρήματος, να εξευτελίσετε το lifestyle οριεντάλ και να πλήξετε τα χολιγουντιανά πρότυπα (αν η κομματική νομενκλατούρα το επιτρέψει). Αντί να επιβραβεύετε φελλούς και να συνεργάζεστε με ομιλούσες κεφαλές, πρέπει να δημιουργήσετε «κομάντο» αποφασισμένων ανθρώπων που θα δώσουν τη μάχη για ν’ αλλάξει η Ελλάδα. Τα «κομάντο» πρέπει να έχουν για όπλα τους την τιμιότητα, την αποφασιστικότητα, το θάρρος, τις γνώσεις και, βέβαια, το χιούμορ, που είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσει κανείς μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες νεοφιλελεύθερους που η δραστηριότητά τους αρχίζει και τελειώνει στα τραπεζάκια του «μπιντέ» και που ζουν και κινούνται στις «καθωσπρέπει» συνοικίες των βορείων και νοτίων προαστίων. Στον αγώνα για μια «άλλη Ελλάδα», μην ξεχάσετε την ιστορία και τη γλώσσα. Δεν είναι δύσκολο να ανταμείψετε (όπως κάνουν οι... Γάλλοι) εκείνους που μιλάνε καλά ελληνικά!

Ακόμα, πρέπει να κυνηγήσετε χωρίς οίκτο τους διακινητές ναρκωτικών. Η πρόταση για ελεύθερη πώληση της κάνναβης, εκτός του ότι θυμίζει την εποχή των Simon & Garfunkel, είναι μέτρο αντιδραστικό, αφού ωθεί τους νέους στο να κάνουν το πρώτο βήμα προς τα «σκληρά». Ίσως βοηθούσε αν σας έλεγα ότι όσοι θέλουν να «φτιαχτούν» μπορούν να λάβουν μέρος σε αγώνες αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας, να κάνουν παραπέντε, ανεμοπορία, αθλητική αεροπορία και αλεξιπτωτισμό, να δοκιμάσουν το καγιάκ και το σκι, να αναρριχηθούν στον Όλυμπο ή στο Έβερεστ. Για να τα κάνουν όμως αυτά, πρέπει εσείς, και η κυβέρνηση της 8ης Μαρτίου, να προσφέρετε τα μέσα, αφού, μέχρι τις 6 του μήνα, κάνατε ό,τι ήταν δυνατό για να ξεπατώσετε, ξεπουλήσετε, διαλύσετε ό,τι υπήρχε και λειτουργούσε έστω και περιθωριακά. Γιατί; Διότι τα περισσότερα από τα «κουστούμια» που τοποθετήθηκαν στα υπουργεία έτρεμαν (και τρέμουν) και τα «κάνουν επάνω τους» μόνο που ακούν τη λέξη «αγώνες».

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι αν θα βρείτε ανθρώπους για να φτιάξετε τα «κομάντο». Κανένας δημιουργικός πολίτης, κανένας σοβαρός και, το κυριότερο, θυμωμένος άνθρωπος δε θα θελήσει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, αν πρώτα δε βάλετε το δικό σας! Για να αλλάξετε μια κοινωνία φρικτών μικρομεσαίων, πρέπει να βασιστείτε σε ελεύθερους και, κυρίως, χορτάτους (οικονομικά και κοινωνικά) ανθρώπους που δεν είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε. Ο κίνδυνος είναι μήπως βρεθείτε (πάλι) περιστοιχισμένος από μια αυλή born again εκσυγχρονιστών ή νεοφιλελεύθερων (New Socialists, New Democrats, New Republicans, αν το θέτω σωστά), αλλά και εκσυγχρονισμένων συνδικαλιστών, ευλογημένων δημοσιογράφων και άλλων εξαπτέρυγων που θέλουν να εξασφαλίσουν, εκτός από δύναμη και παχυλές αμοιβές, προσκλήσεις στο «Μέγαρο» και «πρώτο τραπέζι» στα talk show, μια ικανοποιητική σύνταξη από το Δημόσιο.

Δύσκολα τα πράγματα, κύριε μελλοντικέ Πρωθυπουργέ, αφού, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), «...οι ξένοι επενδυτές αποφεύγουν την Ελλάδα, γιατί δεν εμπιστεύονται τις πολιτικές που εξαγγέλλει και, κυρίως, το σύστημα διοίκησης και αποφάσεων που διαβρωμένο κοιτάζει προς τους “φίλους μας” και την εγχώρια διαπλοκή...» (Καθημερινή, 25.12.03)

Βέβαια, όπως λέει ο λαός, ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Γι’ αυτό με αγωνία περιμένω να δω τις πρώτες εκατό ημέρες. Σημειώστε ότι, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας μου, έχω δει πολλές, αλλά δεν είμαι σε θέση να ξεχωρίσω μία απ’ αυτές, με εξαίρεση την περίοδο μετά την πτώση της (αμερικανο-καρτουνικής σύλληψης, εκτέλεσης και υφής) επταετούς δικτατορίας και εκείνη που ακολούθησε τη νίκη στις εκλογές της «18 Οχτώβρη» του ’81. Περιμένοντας με αγωνία τη νύχτα της 7ης Μαρτίου παραμένω...

Ειλικρινά υμέτερος,

Κώστας Δ. Καββαθάς

Αιθεροβάμων, Δημοσιογράφος-Εκδότης

Αθήνα 18.02.04

Y.Γ.: Ξέρει αυτός. Tην επόμενη φορά που κάποιος θα σας χαρίσει ένα αδαμαντωρυχείο, μην τον παραπέμψετε σε ανθρώπους που διαχειρίζονται λαμαρίνες. Δεν καταλαβαίνουν «γρι» και η Eλλάδα χάνει ευκαιρίες που δε θα της δοθούν ούτε στα επόμενα χίλια χρόνια.

• Ευτυχία είναι... (01/2004)
• 2003: η χρονιά του δράκου; (02/2004)
• Σιχαίνομαι... (04/2004)
• Δύο μείνανε! (05/2004)
• Τα εν οίκω... (06/2004)
• Τρομο-υστερία (07/2004)
• The eye of the tiger (08/2004)
• Η εκδίκηση του καλού (09/2004)
• Τα τρία γλαράκια... (10/2004)
• Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια (11/2004)
• Το εκκρεμές του χρόνου και ο κυνηγός του χαμένου δισκοπότηρου... (12/2004)