Λάμπει ο Παρθενώνας. Ας είναι καλά ο Γάλλος Μπιντό, ο Μιχάλης Κακογιάννης, που ξεκίνησε την προσπάθεια, οι -γενναίες- εισφορές πολλών Αθηναίων και ο γράφων. Φέρνω στο νου τον πόλεμο ενάντια σε καθετί που σχετίζεται με την ιστορία και την αρχαία γλώσσα από τους κομπλεξικούς μιας συγκεκριμένης παράταξης. Όποιος έκανε το λάθος να αναφερθεί σε αυτά του έβαζαν τη ρετσινιά του... εθνικιστή. Ντρέπομαι που πρέπει να δω το... Discovery Channel για να μάθω πώς χτίστηκε η Ακρόπολη. Αισθάνομαι τύψεις που έχω να ανεβώ στο Βράχο πάνω από τριάντα χρόνια. Σκέπτομαι πως, αν δεν το κάνω, θα φύγω χωρίς να πάρω μαζί την ψυχή μου.

Αν για κάτι είμαι περήφανος, είναι για το ότι γεννήθηκα, ζω και θα πεθάνω στη γη στην οποία όλα άρχισαν, ειπώθηκαν, γράφτηκαν και ανακαλύφθηκαν. Στα 2.500 χρόνια που ακολούθησαν, κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν είπε, έκανε, σκέφτηκε κάτι νέο, και αν δε με πιστεύετε, ορίστε ένα (μικρό) παράδειγμα:

«... Ξένε, αφέντη, εδώ ζητώντας έκανες λάθος. Λεύτερη είναι η πόλη κι ένας μονάχα δεν την κυβερνάει. Κυρίαρχος είναι ο λαός, που κάθε χρόνο δίνει την εξουσία σε πολίτες με τη σειρά. Στους πλούσιους δε χαρίζει περισσότερα προνόμια και οι φτωχοί έχουν τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι...» (Ο Θησέας απευθυνόμενος στον απεσταλμένο του βασιλιά της Θήβας. Ευριπίδης, Ικέτιδες, 450 π.Χ.).

Δάκρυσα από συγκίνηση για την υπέροχη δουλειά του Δ. Παπαϊωάννου και των συνεργατών του στην τελετή έναρξης και διαφωνώ κάθετα με την ελιτίστικη θέση του Αντώνη Πανούτσου στο «Βήμα της Κυριακής» της 15.10. Η μόνη που την πλησίασε (λίγο) ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης. Αν έλειπε το συγκεκριμένο άσμα της Μπγιορκ, θα ήταν πιο καλή. Η καλύτερη απάντηση στους κομπλεξικούς WASP και στα Πινόκιο του ξένου Τύπου που επί μήνες έκαναν «χιούμορ» με την Iστορία και το πολιτισμό της χώρας.

Πάρτε τα, γελοίοι! Από τη μια, είμαι θυμωμένος γιατί επέτρεψα στους γελαδάρηδες και τους ντόπιους αντιπροσώπους τους να επιβάλουν την «κουλτούρα» τους, και, απ’ την άλλη, ευτυχισμένος που οι Άλλοι Έλληνες είναι εδώ, δυνατοί, ανεπανάληπτοι, ασύγκριτοι. Σκέπτομαι τι θα πάθουν οι συγκαμένοι της «πολιτισμένης» Δύσης, αν Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Έλληνες, άντε και... Γάλλοι (!) ενώσουν τις δυνάμεις τους. Εντάξει, ονειρεύομαι, αλλά δεν έχω και άδικο.

Πού ήταν κρυμμένη τόση ομορφιά; Ποιοι ήταν εκείνοι που την κρατούσαν θαμμένη κάτω από τόνους σκουπιδιών; Ακόμα και ο τρούλος της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο λάμπει και φέρνει στο νου το πιο ωραίο πανηγύρι της δεκαετίας του ’60 που ποτέ δεν έχανα, αφού εκεί έβρισκα το καλύτερο «μαλλί της γριάς» στην πόλη.

Λίγο η γέφυρα, το μετρό, η Αττική Οδός, ο (έτσι κι έτσι) προαστιακός και καθόλου το... τραμ, και είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα ανέβηκε μερικά κλικ, όχι επειδή έκανε καλύτερους αγώνες, αλλά γιατί απέδειξε ότι οι τεχνικοί, οι επιστήμονες, οι μηχανικοί, οι σχεδιαστές και οι καλλιτέχνες, αλλά και όλοι όσοι εργάστηκαν στο γιγάντιο αυτό εγχείρημα είναι τουλάχιστον ίσοι, αν όχι καλύτεροι από τους ξένους. Δε χρειάζεται να επαναλάβω ότι διαφωνώ με τα συμφέροντα που έντεχνα κρύβονται πίσω απ’ τους Aγώνες (απόδειξη και η υπόθεση Κεντέρη-Θάνου, αλλά, κύρια, του προπονητή Τζέκου). Όλοι οι σοβαροί άνθρωποι θυμώνουν με την εικόνα μιας αστυνομοκρατούμενης πόλης που, αντί να είναι έτοιμη για Αγώνες, φαίνεται να προετοιμάζεται για τον Tρίτο Παγκόσμιο. Δεκάδες χιλιάδες αστυνομικοί, κάμερες, τρία αερόπλοια, δεκαπέντε φρεγάτες, δέκα μυστικές και φανερές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ, CIA, DEA, Mossad, M15, υποβρύχια, ναρκαλιευτικά, κομάντος, F16, F14, S300, Patriot και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του (άρρωστου) ανθρώπου είναι εδώ για να αποτρέψουν τρομοκρατικό χτύπημα. Καμία διοργάνωση δε δικαιολογεί τη σπατάλη 1,5 δισ. ευρώ για «προστασία», όσα επιχειρήματα και αν παρατάξουν τα (πιτσιλωτά) «μοντμπλάνκ» του εκσυγχρονισμού. Οι τρομοκρατημένοι του «αναπτυγμένου» (σε τι;) κόσμου δεν μπορούν να καταλάβουν το λόγο που καμία, μα απολύτως καμία αντιστασιακή οργάνωση δε θα έκανε κακό στην Ελλάδα!

Προσπαθώ να «ακούσω» τι λέει ο Παρθενώνας, αλλά η φωνή του πνίγεται στο θόρυβο των ελίκων του υποθέτου που μαγαρίζει τον ουρανό. Ψάχνω στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης (μια και τα ξένα έχουν παραφρονήσει) να ακούσω μια φωνή διαμαρτυρίας για τη βάρβαρη παραβίαση των προσωπικών ελευθεριών, τους «ράμπο» που ρίχνουν βομβίδες κρότου και καπνού, κάνουν τούμπες και κραυγάζουν «clear, clear, clear» ή τα «νούμερα» της δημόσιας ζωής που δηλώνουν «βαθιά συγκινημένα» επειδή έτρεξαν με τη φλόγα.

Διώχνω τις κακές σκέψεις. Η αγνότητα του Μνημείου είναι η καλύτερη απάντηση στους born again χριστιανούς και στις θεούσες της Aνατολής, που πιστεύουν ότι ο θεός μιλάει μόνο σ’ αυτούς. Η τρομο-υστερία αγγίζει το γελοίο. H σπατάλη σε «έργα» που έπρεπε να έχουν γίνει ασχέτως Aγώνων, τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την «ασφάλεια», θα μπορούσαν να είχαν διατεθεί για τους... Aγώνες. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και οι Aγώνες της Αθήνας να τελειώσουν χωρίς κάποια προβοκάτσια, για να μπορέσω να στείλω στα ενεργούμενα το μεγαλύτερο «αϊ σιχτίρ» στην Iστορία της Nεότερης Ελλάδας.

Πολλοί λένε ότι με τα έξοδα που κάναμε η χώρα μας θα πληρώνει τα σπασμένα για τρεις τουλάχιστον γενιές, όμως δεν αποκλείεται να επαναληφθεί το Θαύμα της Βαρκελώνης! Δεν αποκλείεται δηλαδή όλοι αυτοί που ήρθαν στην Αθήνα και την Ελλάδα να γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές και οι τουρίστες να αρχίσουν να ξανάρχονται στη χώρα μας.

Είμαι, λοιπόν, περήφανος που κάναμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς, αλλά, καλοί μου αναγνώστες, τι ήταν αυτό που εμπόδιζε τις δεκάδες κυβερνήσεις που πέρασαν απ’ τον τόπο να φτιάξουν δρόμους, αερογέφυρες και τρένα, να φυτέψουν δέντρα, να καθαρίσουν τα σκουπίδια, με λίγα λόγια να συμπεριφερθούν σαν ηγεσίες ενός ευρωπαϊκού (όπως μας αρέσει να λέμε) κράτους; Τι ήταν εκείνο που κράτησε την Ελλάδα στο επίπεδο του ρεντρούμη και του greek mousaka; Φαίνεται πως, τελικά, κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τους χιλιάδες που δολοφονήθηκαν στα δρομοσφαγεία για να τα «κονομήσουν» εργολάβοι και να κάνουν πανωσηκώματα και μπάρμπεκιου υπάλληλοι των «συναρμόδιων» υπουργείων. Ούτε για τα παιδιά που μιλάνε με λεξιλόγιο σκύλου ευθύνεται κανείς; Οι Ολυμπιακοί, η τελετή έναρξης, η Γιάννα και ο Ρογκ ήταν οι κολυμβήθρες που ξέπλυναν την απραξία της 50ετίας; Διχασμένη προσωπικότητα, λοιπόν. Από τη μια, η υπερηφάνεια «τρέχει απ’ τα μπατζάκια μου» και, από την άλλη, με παρακολουθούν 60.000 αστυνομικοί, 2.500 κάμερες «υψηλής ευκρίνειας», «ζέπελιν» και «ράμπο» που κάνουν ασκήσεις. Gross, που λένε οι Aμερικανοί.

Αποκολοκύνθωση

Διαβάζοντας το «Εν Λευκώ» λίγο προτού το περιοδικό πάει για εκτύπωση, απόρησα με την επιμονή μου να αναφέρομαι σε θέματα που λίγους ενδιαφέρουν. Μετά τις είκοσι πέντε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και την ολοκλήρωση του Σχεδίου Αποκολοκύνθωσης στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., η πλειονότητα των νέων πιστεύει ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε το 453 μ.Χ. και η Επανάσταση του ’21, το 1940. Δεν πειράζει, λένε. Στο κάτω κάτω, τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Τα μάτια και τα αυτιά του «ζέπελιν» ή τα ζαντολάστιχα της «μπέμπας»; Το προηγούμενο ακυρώνει τα επόμενα. Αν κανείς (ή ελάχιστοι) δε δίνει σημασία στα κείμενα, τότε οι λέξεις που ακολουθούν είναι άχρηστες! Παρά τη διαπίστωση, εξακολουθώ να επιμένω, ίσως επειδή έχουν απομείνει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που, σε πείσμα του Σχεδίου, χρησιμοποιούν το μυαλό τους.

Θυμάμαι την αντίδραση της πρώτης, ίσως και δεύτερης, γενιάς αναγνωστών στις περιγραφές των μεγάλων αγώνων αντοχής. Τετρακόσια γράμματα το μήνα λάμβανα με ερωτήσεις, απορίες, παρατηρήσεις, ακόμα και περιγραφές ονείρων όσων ήθελαν να σπουδάσουν μηχανικοί, να πάνε στο εξωτερικό, να λάβουν μέρος. Τώρα, ζήτημα είναι αν έρχονται δέκα e-mail, από τα οποία τα επτά είναι παράπονα για το «γδάρσιμο» στην πόρτα ή για το θόρυβο των φρένων. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην εμφάνιση κι όχι σ’ αυτό που κρύβεται κάτω απ’ τις λαμαρίνες. Κι αυτό συμβαίνει ενώ η αυτοκινητοβιομηχανία διανύει τη δεύτερη «χρυσή εποχή», με την τεχνολογία να κάνει άλματα σε όλους τους τομείς και τα αυτοκίνητα να είναι αληθινά έργα τέχνης.

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πόσο έχει προχωρήσει η αποβλάκωση. Οι επτά στους δέκα δε θυμούνται σε ποιο έντυπο (περιοδικό ή εφημερίδα) διάβασαν τι, οι πέντε στους δέκα μπλέκουν τους τίτλους των εντύπων και οι έξι στους δέκα απορρίπτουν ένα περιοδικό, επειδή έχει πολλά κείμενα που «κουράζονται να διαβάζουν». Λίγοι, ελάχιστοι, είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την τεχνολογία και τις επιστήμες. Απόδειξη, η πρόσφατη (λαθεμένη, όπως αποδείχτηκε;) προβολή του έργου της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου στις σελίδες και στο δικτυακό μας τόπο (www.technicalpress.gr). Οι συνεντευξιαζόμενοι αναρωτήθηκαν τι δουλειά έχει ένα ρεπορτάζ για τη γέφυρα στους 4Τ.

• Ευτυχία είναι... (01/2004)
• 2003: η χρονιά του δράκου; (02/2004)
• Ανοιχτή επιστολή (03/2004)
• Σιχαίνομαι... (04/2004)
• Δύο μείνανε! (05/2004)
• Τα εν οίκω... (06/2004)
• Τρομο-υστερία (07/2004)
• The eye of the tiger (08/2004)
• Τα τρία γλαράκια... (10/2004)
• Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια (11/2004)
• Το εκκρεμές του χρόνου και ο κυνηγός του χαμένου δισκοπότηρου... (12/2004)