Πολλοί θα πουν (και έχουν δίκιο) ότι τα προηγούμενα είναι φαντασιώσεις ενός χορτάτου του «αναπτυγμένου» κόσμου. Τι ενδιαφέρει 300 εκατομμύρια πεινασμένα παιδιά αν ο Καββαθάς οδήγησε F40; Είμαστε, όμως, «τυχεροί». Ζούμε σε μια χώρα που μας επιτρέπει ν’ ανακαλύπτουμε(-ω) την ευτυχία σε πράγματα όπως αυτά που ανέφερα. Έτσι, περιμένοντας να δω την ανατολή, συγκινήθηκα, οδηγώντας στα παλιά ράλι, στις αναβάσεις και στους αγώνες ταχύτητας, ρίγησα, όπως και όταν «κουτρουβαλούσα» στις παλιές ειδικές με Gordini, NSU TT ή Saab. Ήμουν και τυχερός, γιατί παρότι έζησα -τις θυμάμαι αχνά- τις στερήσεις του Πολέμου και τις καταστροφές του Εμφυλίου, μεγάλωσα σε μια εποχή που τα παιδιά, ακριβώς επειδή... πεινούσαν, τρέφονταν με όνειρα. Και αυτά προσπαθώ να μεταφέρω στους νεότερους, λέγοντας απλώς ότι, για να κερδίσουν τη ζωή και τη δύναμη να εκπέμπουν αξιοπρέπεια και τιμή, είναι απαραίτητα τα όνειρα. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει ευτυχία και τ’ ανάποδο.

Ευτυχώς για την Ελλάδα (και την Ισπανία και τη Γαλλία και την Ιταλία κ.ο.κ.), υπάρχουν εκατομμύρια νέοι που θέλουν να κάνουν κάτι στη ζωή. Eίναι κατασταλαγμένοι, αποφασισμένοι, σοβαροί και εργατικοί. Χάρμα οφθαλμών, που λένε. Τους βλέπω να σχεδιάζουν ηλιακά αυτοκίνητα, να διαγωνίζονται στο «Γίνε Πρωταθλητής», να έρχονται πρώτοι στα μαθήματα και στους αγώνες. Πολλοί λένε ότι «επαναλαμβάνομαι» και «γκρινιάζω». Αν το «επαναλαμβάνομαι» σημαίνει ότι επιμένω στις παραπάνω αξίες, τότε ας πεθάνω «επαναλαμβανόμενος»! Αν, δηλαδή, γράφω ότι είναι κτηνωδία να φτύνεις, να παρκάρεις διπλή και τριπλή σειρά και να ξημεροβραδιάζεσαι στα πάρτι και στις συνάξεις της κοινωνίας των λωποδυτών και των μεταπρατών, τότε εκείνοι που με κατηγορούν έχουν δίκιο. Αν, όμως, καταφέρω να κάνω έστω και έναν πιτσιρικά να σκεφτεί ότι αυτές οι συμπεριφορές ταιριάζουν στους χαμένους της ζωής, ίσως να μην το επαναλάβει.

Είναι, όμως, «μικρό πράγμα» να μάθεις να πετάς; Ναι. Στα χρόνια μου, ήταν εύκολο. Γιατί; Διότι κάποιοι δημιούργησαν το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως, όπου μαθητές απ’ όλα τα γυμνάσια της χώρας μπορούσαν (αν επιθυμούσαν και ήταν ικανοί από πλευράς υγείας) να μάθουν να πετούν δωρεάν! Όλα τα έξοδα (διαμονής, σίτισης, εκπαίδευσης) τα αναλάμβανε η Πολεμική Αεροπορία. Όταν, το 1960, απέσυρε την υποστήριξή της, το Κέντρο έκλεισε, και από τότε η Αθλητική Αεροπορία πήγε κατά διαβόλου.

Ξεχνιέται, λοιπόν, η ευτυχία του πρώτου solo; Πού βάζετε τη συγκίνηση από την οδήγηση (για πρώτη φορά) αυτοκινήτου στους ορεινούς δρόμους της Πελοποννήσου και τις πολύωρες πτήσεις με ανεμόπτερο; Ευτυχία είναι τα χίλια χρώματα της δύσης, καθώς πετάς το χειμώνα πάνω απ’ το Αιγαίο. Για τον Κ.Κ. και το alter ego, τον pilot, ευτυχία είναι και η πτήση με ελικόπτερο, χάρη στην παράξενη αίσθηση που προσφέρει, αφού σου επιτρέπει να μένεις ακίνητος και να χαζεύεις τα «αρχαία» στη Ραμνούντα, να θαυμάζεις τη λίμνη του Μαραθώνα, να διασχίζεις τις χαράδρες του Παρνασσού ή να προσγειώνεσαι σε μια έρημη παραλία.

Γιατί, όμως, μιλάει για ευτυχία ένας απαισιόδοξος; Ποτέ στη δημοσιογραφική μου ζωή δεν «γκρίνιαξα». Μελαγχόλησα, λυπήθηκα, μπορεί να έδειξα και ασυγχώρητο λυρισμό, αλλά αυτά ήταν συναισθήματα για χαμένες ευκαιρίες και μια εποχή που δε θα ξανάρθει ποτέ. Έρχονται, όμως, άλλες. Το ότι η δική μου γενιά πρόλαβε την ανάβαση της Πάρνηθας δε σημαίνει ότι οι νεότερες δε θα νιώσουν άλλες συγκινήσεις. Όχι αναβάσεις και αγώνες ταχύτητας στους δρόμους των νησιών (οι αγώνες δεν είναι σήμερα «πολιτικά ορθό» άθλημα), αλλά άλλες, όπως τα extreme sports που έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια (καγιάκ, παραπέντε, μπάντζι τζάμπινγκ, ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, ταξίδια στο διάστημα και ανακαλύψεις νέων κόσμων). Ό,τι συγκινούσε τους παλιούς δε σημαίνει ότι συγκινεί και τους νέους. Βέβαια, ο ήχος μιας Ferrari F1 που ταξιδεύει με 350 χ.α.ώ. δεν αντικαθίσταται με τίποτε, αλλά δεν μπορούμε να τα ’χουμε όλα!

Αισθάνομαι, λοιπόν, λύπη που συγκεκριμένα συμφέροντα εμπόδισαν (και εμποδίζουν) τη δημιουργία έστω και μιας μικρής βιομηχανίας για την κατασκευή αυτοκινήτων, δίκυκλων ή και ανεμογεννητριών στην Ελλάδα και δε νομίζω ότι «γκρινιάζω», όταν λέω πως σε μια άλλη χώρα, αυτή η χοντρή προδοσία θα είχε προκαλέσει την προσοχή της –όποιας- ηγεσίας. «Επαναλαμβάνομαι» όταν γράφω ότι, όχι μόνο δεν έγινε καμία νέα επένδυση, αλλά έφυγαν άρον άρον οι παλιές;

Παρά το γενικευμένο μπάχαλο, ποτέ δεν έγραψα πως δεν έγινε ή δε γίνεται «τίποτα». Σε σύγκριση με άλλες χώρες και παρά τις αγκυλώσεις που προέρχονται από τη σκουριασμένη (παρά την άριστη λίπανση) δημόσια διοίκηση (γέννημα και θρέμμα ανίκανων και αλλοπρόσαλλων πολιτικών), η Ελλάδα είναι -ακόμα- παράδεισος! Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει σε δέκα χρόνια (αν και έχω μια προαίσθηση), για την ώρα, όμως, είναι ο καλύτερα οργανωμένος... οίκος ανοχής στην Ευρώπη. Όταν λέω «ανοχής», δεν εννοώ αυτό που νομίζετε, αλλά τη δυνατότητα των πολιτών (και των κυβερνώντων) να κάνουν ό,τι θέλουν και να λένε ό,τι τους αρέσει χωρίς να υπόκεινται σε έλεγχο! Από το «μισό λεπτάκι» στο διπλοπαρκάρισμα μέχρι τις υπερβάσεις δισεκατομμυρίων στα δημόσια έργα και από την παραβίαση της προτεραιότητας μέχρι τους πακτωλούς που μοιράζονται για την αποκαλούμενη «άμυνα», η Ελλάδα είναι η χώρα που προσφέρει τεράστια περιθώρια ανοχής, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις πλησιάζουν ή και ξεπερνούν εκείνα των κόκκινων φώτων. Τι είναι άραγε το νομοσχέδιο που νομιμοποιεί τους καταπατητές των δασών; Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχε περάσει τέτοιο έκτρωμα; Σε λίγο καιρό (σημειώστε το), θα δείτε πολυκατοικίες «μεσοτοιχία» με το... Αστεροσκοπείο Πεντέλης και «βίλες» στα (τέως) βασιλικά κτήματα, για να μην επαναλάβω τι περιμένει την Πάρνηθα και τα αεροδρόμια Ελληνικού και Τατοΐου (για το Ελληνικό με πρόλαβαν οι εφημερίδες που ήδη αποκάλυψαν με κάθε λεπτομέρεια αυτά που λέω εδώ και τέσσερα χρόνια).

Ευτυχία ήταν το τεύχος Δεκεμβρίου και το ένθετο «Αυτοκίνητο & Περιβάλλον», η παρουσίασή του, που έγινε την 1η του μήνα στη Στοά του Βιβλίου, με την υπουργό Περιβάλλοντος Βάσω Παπανδρέου (το ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν χορηγός της έκδοσης), το Νίκο Μάργαρη από το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το Γιώργο Γραμματικάκη, πρύτανη του Ιόνιου Πανεπιστημίου, τον παλιό μας συνεργάτη Νίκο Δήμου και το γράφοντα. Αν και η κάλυψη από τα ΜΜΕ ήταν ανύπαρκτη (τα κανάλια δεν έδωσαν σημασία), τα όσα ειπώθηκαν ήταν ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ανατρεπτικού χιούμορ. Έστω και αργά, η αναγνώριση της δουλειάς μας από την Πολιτεία μ’ έκανε να νιώσω ότι υπάρχει ελπίδα. Η απονομή του βραβείου στο νέο που διαγωνίστηκε στο «Γίνε Πρωταθλητής» (που οργάνωσαν για έκτη χρονιά οι 4ΤΡΟΧΟΙ και η Τoyota Eλλάς) αποτέλεσε μια ακόμη αιτία για να αισθανθώ «ευτυχισμένος». Ο νικητής θα τρέξει στο Πρωτάθλημα Ράλι με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Για να κλείσω το «Εν Λευκώ» με ακόμα μια νότα αισιοδοξίας, επαναλαμβάνω την πρόταση που έκανα στο τεύχος Αυγούστου 2003. Να οργανώνεται, κάθε τέσσερα χρόνια, αγώνας με διθέσια οχήματα κινούμενα με εναλλακτικές πηγές ενέργειας (ηλιακά, ηλεκτρικά, υβριδικά, υδρογόνου κτλ.), που θα ξεκινούν από την Ολυμπία και θα τερματίζουν στην πόλη όπου θα γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες (π.χ., το 2008 στο Πεκίνο). Αν η (όποια) κυβέρνηση υιοθετήσει και στηρίξει την πρόταση, η Ελλάδα θα βρίσκεται στο κέντρο της έρευνας για τις «καθαρές» πηγές ενέργειας του 21ου αιώνα για όσα χρόνια γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είχε ζητήσει οι Ολυμπιακοί να γίνονται μόνιμα στην Ελλάδα, μπορεί να γίνει με αυτό τον αγώνα, στον οποίο θα λαμβάνουν μέρος τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια, πολυτεχνεία και τεχνικά λύκεια του πλανήτη, μια και η συμμετοχή των αυτοκινητοβιομηχανιών θα απαγορεύεται διά ροπάλου!

• 2003: η χρονιά του δράκου; (02/2004)
• Ανοιχτή επιστολή (03/2004)
• Σιχαίνομαι... (04/2004)
• Δύο μείνανε! (05/2004)
• Τα εν οίκω... (06/2004)
• Τρομο-υστερία (07/2004)
• The eye of the tiger (08/2004)
• Η εκδίκηση του καλού (09/2004)
• Τα τρία γλαράκια... (10/2004)
• Ο «Μολώχ» της ασφάλτου και άλλα παραμύθια (11/2004)
• Το εκκρεμές του χρόνου και ο κυνηγός του χαμένου δισκοπότηρου... (12/2004)