«Υπερβολική Ταχύτης»: Το ξανασυζητάμε; - Τεύχος 183
Διάβασα στο
Διάλογο με τους Αναγνώστες δυο επιστολές. Για την ταχύτητα. Ξέρω ότι ο χώρος
είναι περιορισμένος εκεί και απαντώ με λίγα λόγια απ’ τη σελίδα αυτή.
Αντιπαρέρχομαι τις κρίσεις του αναγνώστη περί άγνοιας του θέματος «αυτοκίνητο»
όχι γιατί ξέρω πάρα πολλά αλλά γιατί δεν παρασύρομαι από τις εντυπώσεις και τις
εφημερίδες στην εξαγωγή των συμπερασμάτων μου και χρησιμοποιώ αυτό που ο κόσμος
ονομάζει «κοινόν νουν».
Τα ατυχήματα λοιπόν
γίνονται εξαιτίας της «υπερβολικής ταχύτητος». Μάλιστα. Είναι μια εξήγηση που
κυριολεκτικά σε «κολλάει στον τοίχο». Περιέχει στοιχεία, αριθμούς, έρευνες, και
γενικά ό,τι χρειάζεται για να στηρίξεις μια άποψη: Αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ο
αναγνώστης μας, χωρίς να προσθέτει τίποτ’ άλλο. Και περιμένει πως θα μας πείσει
ή θα μας «βάλει στη θέση» μας. Επειδή έγραψε απλώς ότι τα ατυχήματα οφείλονται
στην υπερβολική ταχύτητα!
Περίεργη λογική. Είπα!
Και αφού Είπα, έτσι είναι!
Ας μας επιτρέψει λοιπόν ο
καλός μας φίλος να του υποβάλουμε μερικές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που δεν είναι η
πρώτη φορά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κι ούτε η πρώτη φορά που μένουν
αναπάντητες από τους Δογματικούς.
Με πόσα και πού;
Πρώτον: Τι εννοείτε όταν
λέτε «υπερβολική ταχύτης»; Χιλιόμετρα 30, 40, 50, 60, 70, 100, 120 ή
200;εξηγείσθε μας παρακαλώ πώς αντιλαμβάνεστε την υπερβολική ταχύτητα, για να
μπορέσουμε να κάνουμε διάλογο μαζί σας. αν όχι, έχουμε εμείς μερικές προτάσεις.
Λέμε: Υπερβολική ταχύτης μπορεί να είναι και τα 30 χιλιόμετρα για έναν οδηγό
που δεν ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ! Υπερβολική ταχύτης μπορεί να είναι και τα 50
χιλιόμετρα για ένα απ’ τις χιλιάδες των ερειπίων- αυτοκινήτων που κυκλοφορούν
στους ελληνικούς δρόμους. Λέμε: Υπερβολική ταχύτης είναι και τα 30 χιλιόμετρα
στην οδό Ερμού, όπου οι κυρίες χαζεύουν τις βιτρίνες.
Η υπερβολική ταχύτης δεν
είναι ένα ξεκάρφωτο αντικείμενο που πέφτει απ’ τον ουρανό, αλλά αποτέλεσμα,
επακόλουθο των ενεργειών του
ανθρώπου που οδηγεί. Αν ένας οδηγός κινείται με 60 στην Ερμού και με 50 στην
Εθνική οδό δεν είναι καλός οδηγός. Είναι άσχετος, τρομαγμένος, άρρωστος,
εγκληματίας, αγενής ή ό,τι άλλο μπορείτε ή θα έχετε την καλοσύνη να προσθέσετε.
Επομένως, εξετάζουμε τον άνθρωπο πίσω απ’ το τιμόνι, μιας και είναι αυτός που
αποφασίζει και όχι το αυτοκίνητο. Απ’ τη στιγμή που έχουμε έναν άσχετο οδηγό,
μπορεί να έχουμε και «υπερβολική ταχύτητα» και δυστύχημα. Αυτό όμως δε σημαίνει
ότι φταίει η ταχύτης. Φταίει σαφώς ο οδηγός που έτρεξε με υπερβολική για τις περιστάσεις ταχύτητα. Ή, που
εκινήθη με υπερβολικά μικρή
ταχύτητα.
Άλλο «καλός», άλλο «προσεκτικός»
Δεύτερον: Δεν
υπάρχει κανένα στοιχείο στο γράμμα σας που να λέει ότι όσο πιο γρήγορα πάει
κανείς τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να πάθει ατύχημα. Και δεν υπάρχει
γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ!
Προσέξτε το συλλογισμό:
Ένας πραγματικός οδηγός ξέρει πότε πρέπει να κινηθεί με μεγάλες ταχύτητες και
πότε με μικρές. Δεν κάνει λάθη τακτικής όπως αυτά που αναφέραμε στην παράγραφο
Ένα.
Ένας κακός οδηγός τώρα…
Μπορεί να πάθει ή να προξενήσει ατύχημα ακριβώς επειδή δε γνωρίζει τι του γίνεται
και δεν ξέρει τι κάνει και όχι γιατί κινείται με μεγάλη ή μικρή ταχύτητα. Οι
προσδιορισμοί της ταχύτητος σ’ αυτόν είναι ΑΧΡΗΣΤΟΙ. Επομένως το πρόβλημά μας
δε βρίσκεται στις «υπερβολικές» αλλά στους οδηγούς! Αυτό αρνούνται να το
παραδεχτούν χιλιάδες άνθρωποι. Κι εκεί βρίσκεται η Μεγάλη Παρεξήγηση.
Όλοι έχουν την εντύπωση
ότι είναι καλοί οδηγοί…
Τι λες ρε! Εγώ οδηγώ
τριάντα χρόνια… Τ’ ακούμε συχνά και το λέμε και οι ίδιοι στους φίλους μας και
τους ταξιτζήδες. Οι τελευταίοι το λένε περισσότερο απ’ όλους.
Όμως, η
πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί καλοί οδηγοί. Μην συγχέετε την
έννοια «καλός οδηγός» με την έννοια «προσεκτικός οδηγός». Ένας καλός οδηγός
μπορεί να είναι και προσεκτικός, αλλά ένας «προσεκτικός» δεν είναι πάντα καλός!
Προσεκτική είναι Εκείνη! Αλλά δεν έχει ιδέα από οδήγημα. Προσεκτικός είναι ο κ.
Επαμεινώνδας με το «Μπλόγκς Μόμπιλ» αλλά δεν είναι καλός οδηγός!
Ένας οδηγός μπορεί να
προσέχει σ’ όλη του τη ζωή, να σταματάει στις διαβάσεις και να κοιτάει στις
διασταυρώσεις, αλλά μπορεί να την πάθει, μαζί με όλη τη σεπτή οικογένεια, αν σε
κάποιος σημείο της εθνικής οδού φυσάει δυνατός πλάγιος άνεμος ή έχουν πέσει
λάδια από κάποιο φορτηγό!
Ο «προσεκτικός» μας θα
βρεθεί ξαφνικά σε μια «τέρρα ινκόγκνιτα», σε μια χώρα απ’ την οποία δεν έχει
ιδέα και θα παγώσει σαν κατεψυγμένο ψάρι πίσω απ’ το τιμόνι του. Και θα
σκοτωθεί!
Δε θα πάθει όμως το ίδιο
και ένας καλός οδηγός. Θα το «παλέψει», που λέμε, θα κάνει ενέργειες για ν’
αποφύγει τον κίνδυνο και οι ενέργειές του θα είναι σωστές και όχι αποτελέσματα
τρόμου.
Ίσως μου πείτε ότι ο
«προσεκτικός» σας θα «πηγαίνει με 60», ενώ ο δικός μου θα πηγαίνει με 160.
Θα δεχθώ το επιχείρημα
σας αλλά τότε θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να μιλάμε επί άλλων βάσεων. Θα πρέπει να
ξεχάσουμε ότι υπάρχουν αυτοκίνητα, μεγάλοι δρόμοι, αποστάσεις, χρόνος και να
επιστρέψουμε πίσω, στην εποχή του αραμπά.
Κι αυτό, επειδή μερικές
χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν ότι φταίει για όλα η «υπερβολική ταχύτης»…
Έτσι «φλού», χωρίς
επιχειρήματα, χωρίς αποδείξεις…
Θα μου επιτρέψετε,
αγαπητέ φίλε, να μη να μη δεχθώ τον τρόπο που σκέπτεστε.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
Υ.Γ. Για τον αναγνώστη μας απ’
την Αυστρία που γράφει ότι ακόμα και οι γυναίκες κάνουν σκι, έχω μια πρόταση:
ζητήστε από μια κυρία ν’ ακολουθήσει τον Ζαν Κλώντ Κιλλύ σε μια γιγαντιαία
κατάβαση! Αν τα καταφέρει, σας υπόσχομαι ότι θα κάνω το παν ν’ αλλάξω φύλο.
Κάθε
7 μέρες
· Καμιά αντίδραση για τον καλύτερο Έλληνα Οδηγό. Δημοσιεύσαμε ένα σχόλιο
πριν από λίγες εβδομάδες και πολλά πρόσωπα κατσούφιασαν. Όλοι ήθελαν να είναι
πρώτοι.
·
Δε θα πρέπει να ξεχνάτε ότι από την Τρίτη τα φθαρμένα λάστιχα είναι
παράνομα. Αν σας σταματήσουν και ανακαλύψουν ότι τα λάστιχά σας είναι φαλακρά,
θα χάσετε την άδειά σας για αρκετό καιρό.
·
Η κατάσταση έχει καταντήσει πια ανυπόφορη… Αναφέρομαι στο «αριστερά»
των οδηγών της πατρίδας μας. Δεν υπάρχουν φράσεις για να περιγράψεις αυτό που
αισθάνεσαι όταν συναντάς ένα αργοκίνητο καράβι, βαθιά χωμένο στο παλτό του και
με μια καπελαδούρα στο κεφάλι, να πηγαίνει με 30 χωρίς –κι αυτό είναι το ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ- να κοιτάζει εκείνον τον έρμο
τον καθρέφτη. Μπορείς να χτυπήσεις κλάξον, ν’ ανάψεις τα φώτα σου, να κάνεις
τούμπες, πιρουέτες και να ντυθείς Ντόνα Μάε Μίμμς αλλά αυτά δεν πρόκειται να
κάνουν καμία εντύπωση στο Όν εμπρός. Το Όν εμπρός είναι αφοσιωμένο στην
τρομοκρατική λειτουργία της οδηγήσεως αυτοκινήτου και δε μπορεί να δει πουθενά
αλλού, εκτός από εμπρός. Σαν τους λύκους δηλαδή. Κι ας χτυπιέσαι εσύ, κι ας
αναγκάζεσαι να περνάς από δεξιά και ας βγάζεις εξανθήματα από τα νεύρα…
Ιδιαίτερα ανυπόφοροι
είναι οι ταξιτζήδες που «ψαρεύουν». Αυτοί πάνε δεξιά βέβαια αλλά πάνε τόσο σιγά που σου δίνουν στα νεύρα. «Τι
γίνεται ρε φίλε»; Η ερώτηση… Κι η απάντηση: «Αρσενικό και κλαίει…».
Ενώ θα μπορούσε να κλαίει
ο ταξιτζής με μια κλήση για μικρή ταχύτητα. Θα μου πείτε: Είναι το ψωμί τους.
Και θα σας απαντήσω ότι είναι όλων
το ψωμί κι εκτός αυτού δε νομίζω ότι πεινάνε οι συμπαθείς επαγγελματίες…Είναι
τώρα πέντε μέρες που προσπαθώ να βρω ταξί και δεν τα καταφέρνω.
·
Ένα άλλο τρομερό πρόβλημα είναι οι πεζοί. Η νοοτροπία του αραμπά δεν
έχει εκλείψει ακόμη και οι πεζοί έχουν την εντύπωση ότι τ’ αυτοκίνητα σταματούν
σε μισό μέτρο. Περνούν λοιπόν τους δρόμους χωρίς να κοιτάξουν κι όταν τους
κάνει κιμά ένα αυτοκίνητο τότε εγκληματίας είναι ο οδηγός! Τέτοια περίεργη,
τρελή, σχιζοφρενή «λογική» είναι δύσκολο να την ακούσεις καν κι όχι να τη
δεχτείς.
Το
41ο Μόντε ήταν ένα σκληρό Ράλλυ
Τι ΧΑΡΑ πρέπει να έδωσε στο
Τσεζάρε Φιόριο, τον τημ μάνατζερ της «Σκουάντρα Κόρσε Άκκα Εφφέ», ο Σάντρο
Μουνάρι το πρωί της περασμένης Παρασκευής! Όταν τα τηλέτυπα όλου του κόσμου
άρχισαν να μεταδίδουν ότι μια Λάντσια είχε νικήσει στο 41ο Ράλλυ Μόντε Κάρλο,
μετά από μάχη έξι περίπου ημερών με τους πάγους, το χιόνι, τις Πόρσε και τις
Αλπίν! Γιατί πράγματι η νίκη αυτή της Λάντσια είχε αργήσει να έρθει. Το ιταλικό
εργοστάσιο ήταν πάντα μέσα στους αγώνες, γιατί πίστευε ακρόδαντα ότι μόνο έτσι
θα κάνει τα αυτοκίνητα παραγωγής καλύτερα. Και οι προσπάθειές του ήταν συνεχείς
και πραγματικές και όχι μόνο διαφημιστικά «γκίμικς». Η νίκη του Σάντρο Μουνάρι
επιβεβαίωσε την πίστη ενός εργοστασίου και ενός ανθρώπου του Τσεζάρε Φιόριο. Κι
ήταν η πρώτη νίκη από το 1954.
Στη δεύτερη θέση τερμάτισε ο
Ζεράρ Λαρούς με Πόρσε 911S και στην τρίτη ο Ράνο Ααλτόνεν με
Ντατσούν 240Z!
Μια ακόμη Λάντσια τερμάτισε
τέταρτη και μια από τις Έσκορτ RS (του Πιό) πέμπτη.
Από τα 264 αυτοκίνητα που
ξεκίνησαν από τις διάφορες πόλεις της Ευρώπης, τερμάτισαν μόνο 24! Ήταν ένα
σκληρό Μόντε. Ένα αληθινό Ράλλυ!
'Αλλα 'Αρθρα
|
