Τεύχος 209
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
καιρό μου είχε κολλήσει μια έμμονη ιδέα, να εγκαταλείψω τ’ αυτοκίνητα και ν’
ασχοληθώ με τ’ αεροπλάνα. Γιατί, σκεπτόμουν, να είμαι οδηγός αυτοκινήτου και
όχι οδηγός αεροπλάνου;… Μια και δυο λοιπόν, πήγα στη σχολή οδηγών αεροπλάνων,
για να μάθω να πετώ. Πρέπει να σημειώσω ότι η σχολή οδηγών αεροπλάνων είναι μια
φανταστική σχολή και ουδεμίαν σχέσιν έχει με τις υπάρχουσες σχολές οδηγών
αεροπλάνων. Κι αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων μεταξύ των δασκάλων οδηγών
αεροπλάνων.
Μετά από μερικά
μαθήματα, όπου ο δάσκαλος με έμαθε να τροχοδρομώ, να απογειώνομαι και να
προσγειώνομαι, μ’ άφησε μόνο μου. Πήγα «σόλο», που λένε και στην αεροπορία.
Πριν όμως μπορέσω να βγω στον καθαρό γαλάζιο ουρανό και να κάνω τις βόλτες μου,
έπρεπε να δώσω «εξετάσεις», για να πάρω δίπλωμα οδηγού αεροπλάνου.
Μια και δυο,
λοιπόν, πήγα στον τόπο των εξετάσεων. Ήταν ένα μεγάλο κομμάτι ουρανού, με
στροφές και ένα περίεργο χώρισμα που έμοιαζε με φίδι ή καλύτερα με σαλιγκάρι.
Τις άκρες του τις προσδιόριζαν μικρά, λευκά συννεφάκια. Άλλα συννεφάκια ήταν
για να περνάς από μέσα και άλλα έφτιαχναν ένα μικρό σπιτάκι, όπου καθόταν ο
εξεταστής των οδηγών αεροπλάνων.
Κάθε οδηγός
έπρεπε να κάνη μια διέλευση ανάμεσα από τα συννεφάκια που έμοιαζαν με σαλιγκάρι
και μετά να περάση ανάμεσα απ’ τ’ άλλα συννεφάκια που έμοιαζαν με πόρτα.
Ένας- ένας οι
οδηγοί των αεροπλάνων περνούσαν απ’ τις δοκιμασίες και ο εξεταστής πέταγε μια
φωτοβολίδα στο τέλος της κάθε μιας… Κόκκινη γι’ αυτούς που κόπηκαν και πράσινη
γι’ αυτούς που πέρασαν.
Κάθισα σ’ ένα
παχύ, γκρι σύννεφο- θαρρώ πως ήταν κόμουλους που πήγαινε να γίνη
κομουλονίμπους- και παρακολούθησα τις εξετάσεις.
Ήλθε μια κυρία.
Μ’ ένα αεροπλανάκι 8 ίππων, με τρεις θέσεις. Ξεκίνησε από την πίστα τόσο
απότομα, που πίστεψα ότι είχε μονάδες JATO από κάτω. Ρώτησα κάποιον που «ήξερε» και μου
είπε πως δεν είναι έτσι… Απλώς της είχαν σηκώσει ελαφρά το ρελαντί και της
είχαν «ανεβάσει» τα φρένα.
Η κυρία έτρεξε
στον διάδρομο απογειώσεως, έκανε να ξεκολλήση, έκανε μια γκέλα, μια ακόμα,
έβαλε δεξί φτερό, πήγε να στολάρη, αλλά τελικά κατάφερε να απογειωθή και όλοι
χειροκρότησαν.
Με νευρικές
κινήσεις κέρδισε ύψος και πλησίασε το μεγάλο κομμάτι του ουρανού όπου γίνονταν
οι εξετάσεις.
Ο εξεταστής
φώναξε σ’ ένα μικρόφωνο τ’ όνομά της και η κυρία άρχισε την ιεροτελεστία.
Σημάδεψε τα λευκά συννεφάκια που έμοιαζαν με σαλιγκάρι και πέρασε από μέσα με
120 νοτς. Οι παριστάμενοι έφριξαν. Κάτι άλλα αεροπλανάκια που πετούσαν κοντά
έτρεξαν να κρυφτούν, γιατί κανείς δεν ξέρει από πού θα του έρθη.
Η κυρία έκανε
στροφή 180 μοιρών και με το στικ ελαφρά εμπρός και την μανέτα τελείως εμπρός
έκανε ακόμα μια διέλευση, αυτή τη φορά πιο σωστή από την πρώτη.
Όλοι κοίταξαν με
αγωνία το μεγάλο φως… Θα ήταν κόκκινο ή πράσινο;
-Ωωω! Ακούστηκαν
φωνές. Είναι πράσινο!
Η κυρία είχε
πάρει το δίπλωμα οδηγού αεροπλάνου. Όλοι χειροκρότησαν. Ο γαλάζιος ουρανός είχε
αποκτήσει έναν ακόμη οδηγό.
Ήλθε και η σειρά
μου. Απογειώθηκα με μια και μόνη γκέλα, και ανέβηκα στο πεδίο. Ζύγισα τα’
αεροπλάνο μου και πέρασα μέσα απ’ τα λευκά συννεφάκια. Ξαναπέρασα, πέρασα κι
απ’ τη μεγάλη συννεφόπορτα και μετά άρχισα να κάνω κύκλους πιο ψηλά
περιμένοντας την απόφαση.
… Κόκκινο!
Είχα κοπή!
-Ακουμπήσατε με
το δεξιό σας φτερό το μικρό, λευκό σύννεφο, ακούστηκε η φωνή του εξεταστού από
τα ακουστικά. Να επανέλθετε σε δεκαπέντε μέρες. Γεμάτος απογοήτευση
προσγειώθηκα και παρκάρισα το αεροπλάνο μου.
Πήρα το δρόμο
προς την πόλη. Πάνω απ’ το κεφάλι μου πετούσαν τουλάχιστον 450.000 αεροπλάνα.
Μικρά, μεγάλα, μεγαλύτερα και μικρότερα.
Τρομεροί θόρυβοι
ακούγονταν από παντού. Σε κάθε μου βήμα πατούσα τσαλακωμένα φτερά, προπέλες,
κάθετα σταθερά, αντισταθμιστικά και συστήματα προσγειώσεως. Γινόταν χαλασμός
εκεί επάνω.
Γεμάτος απορία
ρώτησα κάποιον φίλο μου παλιό πιλότο.
-Τι συμβαίνει;
Με κοίταξε μ’ ένα
απλανές βλέμμα και κούνησε το κεφάλι.
-Δεν φταίνε
αυτοί, είπε. Φταίνε τα σύννεφα, που δεν εννοούν να καθίσουν ποτέ στο ίδιο
μέρος. Αλλιώς τα μαθαίνουν απ’ τους δασκάλους τους, στα ειδικά συννεφοπεδία
εκμαθήσεως και αλλιώς παρουσιάζονται όταν δίνουν εξετάσεις.
-Μα δεν κάνει
τίποτα η ουρανοτροχαία; ρώτησα. Θα σκοτωθούν όλοι εκεί πάνω.
-Και βέβαια
κάνει, απάντησε ο φίλος μου. Πιάνει καμιά πεντακοσαριά την ημέρα και τους
παίρνει τις άδειες, αλλά είναι πάρα πολλοί! Και κάθε μέρα βγαίνουν
περισσότεροι.
-Μα γιατί δεν
κάνουν τις εξετάσεις αυστηρότερες;
-Τις έκαναν, αλλά
πάλι δεν γίνεται τίποτα.
-Μα γιατί δεν
τους μαθαίνουν όργανα, ναυτιλία, κινητήρες, μετεωρολογία και ό,τι άλλο
χρειάζεται πριν πάνε να δώσουν εξετάσεις;
-Μα χαζός είσαι,
παιδάκι μου, με κάρφωσε ο φίλος μου. Τι στο διάβολο νομίζεις ότι θα μάθουν οι
άνθρωποι; Να οδηγούν αυτοκίνητο;
Τα συννεφάκια
διαλύθηκαν στον γαλάζιο ουρανό… Τα σκοτάδια τραβήχτηκαν… Τώρα ήξερα…
Οι άνθρωποι
μάθαιναν να πετούν αεροπλάνα και όχι να οδηγούν αυτοκίνητα!…
Άλλο τα ένα και
άλλο το άλλο…
Κάθε 7 μέρες
-
Έτσι κι αλλιώς όμως αγώνες δεν
γίνονται το καλοκαίρι. Η ΕΛΠΑ και το Αρχηγείο Αεροπορίας αποφάσισαν, επί
τέλους, να συνεργασθούν και να επισκευάσουν τον περιφερειακό δρόμο του
αεροδρομίου του Τατοΐου! Έτσι θα μπορέσουμε όλοι να κάνουμε τα μπάνια μας και
να επιστρέψουμε στο Τατόι μόλις κρυώσει ο καιρός. Η υπόθεση όμως εξακολουθεί να
είναι καταδικασμένη, γιατί αγώνες σημαίνει θέαμα και θέαμα δεν υπάρχει
για τους ανθρώπους που πληρώνουν τις 20 δραχμές. Σ’ όλο τον κόσμο οι πίστες
κερδίζουν εκατομμύρια, γιατί οι άνθρωποι που τις εκμεταλλεύονται ξέρουν τη
δουλειά τους. Λίγες εξέδρες στο Τατόι- λυόμενες- καμιά επίδειξη από το
ακροβατικό σμήνος της Αεροπορίας και περισσότερη ελευθερία μέσα στο αεροδρόμιο,
ίσως θα έφερνε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Ίσως θα μας εξίσωνε με τους
Τσεχοσλοβάκους που έχουν τον δικό τους γύρο για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Αυτοκινήτων Τουρισμού.
-
Αλληλογραφία! Καιρός ήταν ν’ αφιερώσουμε
αυτή τη στήλη με τα ψιλά γράμματα (φόλιο των 6, λέγονται στη λινοτυπία!) στα
γράμματα που λάβαμε τον τελευταίο μήνα. Λοιπόν…
-
κ. ΛΟΥΚΙΑ ΚΑΛΛΙΡΗ. Αθήναι: Σας ευχαριστώ
για το γράμμα σας, αλλά θέλετε να σας πω κάτι; Το Ράλι Ακρόπολις γίνεται από
την ΕΛΠΑ, το κείμενο έθιγε άμεσα την ΕΛΠΑ… Αν βρεθήτε στο κέντρο της
Αθήνας ζητήστε το φυλλάδιο που εκδίδει κάθε 15 (αν δεν κάνω λάθος) ημέρες. Και
ψάξτε να βρήτε πώς αυτοί αντιμετώπισαν το θέμα από τις στήλες τους! Αν δεν
βρήτε τίποτα μην παραξενευτήτε. Το «πέρασαν» έτσι… Πέστε μου τώρα… Αξίζει τον
κόπο να είναι κανείς αξιοπρεπής Άνθρωπος;
-
κ. ΚΩΣΤΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ, Θεσσαλονίκη: Είσαστε
φοιτητής της Νομικής, τριτοετής… Πώς είναι δυνατόν να απορήτε;! Μήπως ξεχνάτε
τον αντιπροσωπευτικό τύπο του Έλληνος που δίνει ραντεβού με τους ομοίους του
από όρθρου βάθος μέχρι νυκτός στην γωνιά της Δώρου στην Ομόνοια; Αυτό το
Όν καταλαβαίνει πολύ λίγα πράγματα. Μη ρωτάτε λοιπόν… Ανοίξτε τα μάτια σας και
ΧΑΡΗΤΕ ΤΟ ΘΕΑΜΑ. Σίγουρα σας αρέσουν οι ταινίες φρίκης.
-
κ. ΣΤΕΦΑΝΟΝ ΣΤΟΦΟΡΟΝ. Πρώτα απ’ όλα, δεν
γράψατε τον…10ο λόγο! Αλά οι 9 είναι αρκετοί. Το περίεργο είναι ότι η γνώμη των
ειδικών- σε οποιονδήποτε τομέα- σπάνια λαμβάνεται υπ’ όψη! Γιατί να μη συμβή το
ίδιο με τις συγκοινωνίες, την κυκλοφορία, τ’ αυτοκίνητα γενικά;!
-
κ. Γ. ΣΩΚΟΝ, Άνω Διμηνιό. Θα μου
επιτρέψετε να διαφωνήσω! Οι δάσκαλοί μας- τουλάχιστον οι δικοί μου- δεν
ασχολήθηκαν ποτέ μ’ αυτά που γράφετε. Τα ανέφεραν ναι, αλλά δεν
τα δίδαξαν! Άσχετα όμως, σας ευχαριστώ για το τόσο κολακευτικό γράμμα…
***Δεν περίμενα
να λάβω ποτέ γράμμα από… Εκείνη! Να όμως που έβαλα. Υπογράφει σαν «Γυναίκα
Οδηγός» και ζη στη Θεσσαλονίκη. Αν όλες οι «Εκείνες» είναι όπως εκείνη η
«Εκείνη» τότε… υπάρχει μια μικρή ελπίδα… Όχι μόνο στην άσφαλτο!
«Επιθυμώ να σας εκφράσω τα θερμά μου
συγχαρητήρια για τη θαρραλέα αντιμετώπιση της τελευταίας τηλεοπτικής…
συναλλαγής. Είμαι ενθουσιασμένη. Είναι τόσο σπάνιο το θάρρος στην εποχή μας! Το
γεγονός ότι ο ενθουσιασμός προέρχεται από κάποια που ανήκει στην κατηγορία της
«Εκείνης» ελπίζω να μη μειώνη την αξία του. Ίδια- ίσια, πιστεύω πως έχει
περισσότερη αντικειμενική βάση.
Διαβάζω τη στήλη
σας, στα «Επίκαιρα», το ελάχιστο τρεις φορές. Είναι παράξενο η στήλη του
αυτοκινήτου να προσφέρη τόση… αγαλλίαση. Όμως συμβαίνει. Και σ’ αυτό είναι
υπεύθυνος ο αυτοκινητικός συντάκτης, και χαίρομαι γιατί νοιώθει περήφανος και
πρέπει να είναι περήφανος. Μαζί τους νοιώθουμε το ίδιο και πολλοί άλλοι.
Ας είναι σίγουρος
γι’ αυτό.
Με εκτίμηση
Μια γυναίκα οδηγός»
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
'Αλλα 'Αρθρα
|
