|
|
Αυτοκίνητα και «κούρσες» - Τεύχος 225
Θυμάσθε μια εποχή, όχι πολύ παλιά, που
λέγαμε «Πω, πω ένα κουρσάκι!», κάθε φορά που πέρναγε ένα αυτοκίνητο με όχι
τετράγωνες γραμμές; Θυμάσθε τί λέγαμε όταν πρωτοαντικρύσαμε εκείνα τα
εκτρώματα της αμερικανικής «αισθητικής», με τα φτερά και τα «καπώ» που έμοιαζαν
με διαστημόπλοια του Φλας Γκόρντον; Θυμάσθε που τα κοιτούσαμε και δεν
μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τις τεράστιες επιφάνειες της
λαμαρίνας, με τα νίκελ, τα «φτερά», τα «αεροδυναμικά» και άλλα εκτρώματα που
φύτρωναν σαν δέντρα σε κάθε πλευρά τους;
Ήταν τότε που είχαν πρωτοέρθη τα
αυτοκίνητα στη χώρα μας και δεν είχαμε μάθει να ξεχωρίζουμε το καλό απ’ το
άσχημο… Αλλά… Μήπως έχουμε μάθει τώρα; Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν
αυτοκίνητα με κριτήρια σαν το εξωτερικό μέγεθος, τις «εντυπωσιακές»
γραμμές και τα νίκελ ή τα ξύλα στο ταμπλώ. Οι κατασκευασταί κάνουν ό,τι μπορούν
για ν’ ανοίξουν την όρεξη αυτού του κοινού και το αποτέλεσμα είναι ότι εν έτει
1972, σε μια εποχή που οι πόλεις και οι δρόμοι ασφυκτιούν, υπάρχουν ακόμα
«κούρσες».
Μέσα στις «κούρσες» βλέπεις και τους
ανάλογους ανθρώπους ή μάλλον τα ανάλογα πρόσωπα. Στέκουν εκεί, καλυμμένοι από
τις επιφάνειες του μετάλλου, σίγουροι ότι τα κάστρα τους δεν πρόκειται ποτέ να
εκπορθηθούν από τίποτα. Κοιτούν έξω τους άλλους ανθρώπους στα «άλλα» αυτοκίνητα
λες και είναι σκουλήκια.
Συνάντησα μερικούς τις τελευταίες
ημέρες και τους μελέτησα λίγο. Συνάντησα ένα κοντό πλάσμα μέσα σε μια Λίνκολν
Κοντινένταλ, ένα αυτοκίνητο που κάποτε ήταν το λιγότερο προκλητικό από τα
Αμερικάνικα μαστόδοντα. Με κοίταξε, μέσα στο δικό μου αυτοκίνητο, λες και
έβλεπε όχι ένα συνηθισμένο σκουλήκι αλλά ένα σκουλήκι κίνγκ- σάιζ. Άνοιξα το
στόμα μου και του χαμογέλασα, και ο κοντός πάτησε γκάζι και το πλοίο του
αναχώρησε προς το πάνω τμήμα της Πατριάρχου Ιωακείμ.
Ένας άλλος πήγε σε μια έκθεση ν’
αγοράση αυτοκίνητο. «Θέλω ένα αυτοκίνητο γύρω στα 1600 κιλά», είπε στον
άνθρωπο. Του βρήκε ένα «γύρω στα 1600 κιλά» και το πλήρωσε 1600 καντάρια
χιλιάρικα. Είχα κι αυτός αποκτήσει μια «κούρσα».
Λένε, οι ψυχίατροι, ότι τ’ αυτοκίνητα
είναι προεκτάσεις των χαρακτήρων των οδηγών τους. Δεν είμαι συνδρομητής της
θεωρίας, τουλάχιστον δεν πιστεύω 100% σ’ αυτήν. Πάντως είναι κατά ένα μεγάλο
ποσοστό αλήθεια. Κοιτάξτε και σεις από αύριο και δήτε τι άνθρωποι οδηγούν ποια
αυτοκίνητα! Κοιτάξτε τα πρόσωπά των ανθρώπων που οδηγούν «κούρσες» και κοιτάξτε
και τα πρόσωπα των ανθρώπων που οδηγούν λογικά, καθημερινά αυτοκίνητα. Θα
ορκισθήτε ότι μοιάζουν φυσιογνωμικά με τ’ αυτοκίνητά τους, τουλάχιστον οι
οδηγοί της «κούρσας».
Μη πιστέψετε ότι μόνο οι
Αμερικανοί παράγουν μαστόδοντα στις ημέρες μας! Κάθε άλλο! Υπάρχου Ευρωπαίοι
και Ιάπωνες κατασκευασταί που στέλνουν στην αγορά αληθινούς εφιάλτες. Με φτερά
«φουσκωτά» και «βουλιάγματα» και «εξογκώματα» και ψεύτικες εισαγωγές και
«φτερά» και ό,τι μπορεί να φαντασθή ο νους του ανθρώπου.
Τ’ αυτοκίνητα αυτά πιάνουν χώρο χωρίς
να προσφέρουν χώρο και προκαλούν όσο και οι άνθρωποι που τα οδηγούν. Εκτός
αυτού όμως είναι, και τρομερά επικίνδυνα. Τα αμαξώματά τους κρύβουν συνήθως
πρωτόγονες αναρτήσεις, εγκληματικά λάστιχα
και νεκρά συστήματα διευθύνσεως. Πόσο θα ήθελα να μη τα ξανάβρισκα στο
δρόμο μου!
Κώστας Καβαθάς
Κάθε 7 μέρες
Ø
Τα πιο απίθανα πράγματα συμβαίνουν σ’
αυτό τον κόσμο. Και οι άνθρωποι σκέφτονται με τους πιο απίθανους τρόπους.
Παράδειγμα: διάβασα, ότι η αστυνομία της Τσεχοσλοβακίας θα εγκαταστήση έναν
αστυφύλακα σε κάθε ένα χιλιόμετρο των εθνικών οδών της χώρας για να μειωθούν τα
ατυχήματα. Ήδη, κάτι παρόμοιο γίνεται στην Αμερική. Και κάτι πάει να γίνη ή θα
γίνη και εδώ. Έχω όμως μια καλύτερη ιδέα! Γιατί δεν δίνουμε από έναν αστυφύλακα
σε κάθε οδηγό όταν ταξιδεύη; Έτσι υπάρχει η πιθανότης να μειωθούν τα ατυχήματα.
Επειδή όμως τα ατυχήματα δεν μειώνονται με την αστυνόμευση, αλλά με τη σωστή
εκπαίδευση των οδηγών, πολύ φοβούμαστε ότι στα θύματα των εθνικών οδών θα
προστεθούν, εκτός από τους οδηγούς, και οι αστυφύλακες!
Ø
Ξέρω, ότι θα έλθη κάποια μέρα, που
κάποιος αρμόδιος θα κάνη το μεγάλο βήμα και θα απαιτήση αυστηρότατες
εξετάσεις. Ο αρμόδιος αυτός θα είναι μια μεγάλη προσωπικότης και θα προσφέρη
τεράστιες υπηρεσίες στους συνανθρώπους του. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι
ότι ακόμη κανείς δεν πιστεύει ότι τ’ αυτοκίνητα είναι αυτοκίνητα. Όλοι έχουν
την εντύπωση ότι τ’ αυτοκίνητα είναι παιχνιδάκια για μικρά παιδιά, κομπλεξικούς
ηλικιωμένους και παρανοϊκούς νεαρούς. «Δεν βαριέσαι καημένε», λένε. «Εγώ τ’
αυτοκίνητο το θέλω για να πηγαίνω καμιά βόλτα την Κυριακή». Και είναι την
Κυριακή που γίνονται κομμάτια.
Ø
Πολλά χρόνια τώρα σκέφτομαι αν τα άρθρα
μου είναι γραμμένα στα ελληνικά! Έρχονται στιγμές που νομίζω ότι γράφω σε
άπταιστη σανσκριτική. Διαφορετικά, κάτι θα άκουγα- σαν αντίδραση, σαν κρίση-
για τη θέση μου ότι τα ατυχήματα θα μειωθούν μόνο όταν αποκτήσουμε
καλύτερους οδηγούς. Είναι στ’ αλήθεια τόσο δύσκολο να το καταλάβη κανείς αυτό ή
είναι τόσο δύσκολο να εκπαιδεύσουμε σωστά τους οδηγούς. Κι αν είναι δύσκολο να
επιτύχουμε τη σωστή εκπαίδευση, γιατί διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας κάθε φορά που
σκοτώνονται άνθρωποι; Θα έπρεπε να το θεωρούμε απόλυτα φυσικό αφού, οι
περισσότεροι από μας, είναι ανίκανοι να κινηθούν στους σημερινούς δρόμους με τα
σημερινά αυτοκίνητα.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
