«....Μια νέα πόλη 20.000 κατοίκων, με 6.000 σπίτια υψηλών προδιαγραφών και απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα, μπροστά στο Μητροπολιτικό Πάρκο, πρόκειται να κατασκευαστεί στην ανατολική και νότια πλευρά του πρώην αεροδρομίου, στο Ελληνικό. Σύμφωνα με το επικρατέστερο σενάριο, που ωστόσο ακόμα δεν έχει την υπογραφή του κ. Σουφλιά, τα 1.000 από τα περίπου 5.300 στρέμματα του Ελληνικού θα δοθούν προς οικιστική ανάπτυξη με όρους δόμησης που κυμαίνονται από 0,4 έως 0,8. Ο συντελεστής 0,6 «δίνει» περίπου 600.000 τ.μ. τα οποία θα αναπτυχθούν σε μονοκατοικίες, μικρές πολυκατοικίες των τριών ορόφων και μεζονέτες και μπορούν να δώσουν περίπου 6.000 νέες κατοικίες στην περιοχή. Το τμήμα του πρώην αεροδρομίου που προορίζεται για κατοικία, είναι η περιοχή που συνορεύει με το Γκολφ της Γλυφάδας και το τμήμα απέναντι από το πάρκο του Αγίου Κοσμά. Όπως έχει ήδη δηλώσει ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς, τη βάση για την ανάπτυξη του Ελληνικού θα αποτελέσει ο διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που ανέδειξε πρώτο το γραφείο DZO Architecture. Τις προδιαγραφές θα τις ορίσει ο Oργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας. Όταν τελειώσει η μελέτη, τότε θα κληθούν οι δήμαρχοι των γειτονικών περιοχών να πουν τις απόψεις τους....» Διαβάζοντας την είδηση στα «ΝΕΑ» με έλουσε κρύος ιδρώτας. Όμως, τι αξία έχει η ανησυχία ενός δημοσιογράφου μπροστά στο τρελό χορό των εκατομμυρίων ευρώ, που ξεκίνησε με το έγκλημα της καταστροφής ενός μητροπολιτικού αεροδρομίου και συνεχίζεται με τη μεγαλύτερη «μπίζνα» στο real estate στην ιστορία της νοτιανατολικής Μεσογείου; Καμία. Και όχι μόνο αυτό αλλά, ο δημοσιογράφος κινδυνεύει (αν δεν έχει ήδη) να χαρακτηριστεί «γραφικός» από τους ιερείς του Δόγματος του Οπλισμένου Σκυροδέματος. Με κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι «επαναλαμβάνομαι» θα επαναλάβω κάτι που έγραφα πρόσφατα σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα. Ο καβγάς δεν γίνεται όπως πιστεύουν οι αφελείς για το «πράσινο» και το «μητροπολιτικό πάρκο» αλλά για τη εξαφάνιση ακόμα και της παραμικρής υποψίας ότι Ελληνικό θα μπορούσε (κάποια μέρα) να λειτουργήσει σαν αεροδρόμιο. Πίσω από τη «μελέτη» δε κρύβονται μόνο τα δισεκατομμύρια από την εκμετάλλευση των 600.000 μ2 στη «περιοχή που συνορεύει με το Γκολφ της Γλυφάδας και το τμήμα απέναντι από το πάρκο του Αγίου Κοσμά» αλλά η οριστική κατάργηση των άρθρων 11 και 12 του Αεροπορικού Κώδικα (Ν. 1815/88- ΦΕΚ Α/250 και η απόφαση ΥΠΑ/Δ/359664/6190/3-8-2000, ΦΕΚ Β/1133) που περιορίζουν τα ύψη των κατασκευών στις γειτονικές περιοχές. Στη γλώσσα του μπετόν αυτό σημαίνει ότι το κλείσιμο του αεροδρομίου ανοίγει το δρόμο, εκτός από την εκμετάλλευση του αμύθητου αξίας «φιλέτου» των 1000 στρεμμάτων για: α. το «ρίξιμο» ενός ή δύο ορόφων στις υφιστάμενες οικοδομές ή σε εκείνες που πρόκειται να αναγερθούν στις περιοχές Ελληνικού, Γλυφάδας, Αργυρούπολης, Αμφιθέας και ίσως κάποιας ακόμα που μου διαφεύγει β. τη μετατροπή ενός αληθινά πράσινου και απόλυτα ελεύθερου (σήμερα) χώρου 5.400 στρεμμάτων σε μία νέα «Γλυφάδα» με δεκάδες μπαρ, εστιατόρια, κλαμπ, φαστφουντάδικα, σουβλατζίδικα και λοιπές άκρως παραγωγικές δραστηριότητες Πάντα με κίνδυνο να χαρακτηριστώ θα βροντοφωνάξω ότι το κλείσιμο του αεροδρομίου αφαίρεσε από την Αθήνα τη δυνατότητα να έχει αυτό που διαθέτουν όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: ένα μικρό αεροδρόμιο μέσα ή κοντά στη πόλη που θα καλύπτει τις ανάγκες του μισού πληθυσμού της χώρας όπως το City Airport στο Λονδίνο, το «Chicago Meigs» του Ιλινόϊς στις ΗΠΑ και το Toronto Island του Οντάριο στον Καναδά λειτουργούσαν κοντά στην πρωτεύουσα μέχρι την τελευταία δεκαετία. Ο κάθε (καλόπιστος) αναγνώστης καταλαβαίνει ότι η μόνη ελπίδα για την ύπαρξη και τη λειτουργία μιας απόλυτα προστατευόμενης περιοχής πρασίνου είναι ακριβώς η επαναλειτουργία του αεροδρομίου, κάτι που και βέβαια δεν πρόκειται να συμβεί στον αιώνα τον άπαντα αλλά που τίποτα και κανείς δεν θα εμποδίσει τουλάχιστον αυτόν τον δημοσιογράφο να το επαναλαμβάνει μέχρι να ...πεθάνει! Η πρόσφατη απόφαση των υπουργών Άμυνας και Μεταφορών Σ. Σπηλιωτόπουλου και Μ. Λιάπη να επιτρέψουν τη χρήση του στρατιωτικού αεροδρομίου της Πάχης στα Μέγαρα από τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα της Γενικής Αεροπορίας έλυσε εν μέρει το πρόβλημα. Αν κανείς φαντάζεται πως η Γενική Αεροπορία στην πρωτεύουσα θα έχει μία επαρκή υποδομή, συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. έχει γελαστεί αφού, στην ουσία, δεν υπάρχει αεροδρόμιο που να την εξυπηρετεί. Το τελευταίο καιρό οι πάντες μιλάνε για ανάπτυξη αλλά κανείς δε φαίνεται να λαβαίνει υπ’ όψη ότι, στο Ελληνικό θα μπορούσε να γίνει η μεγαλύτερη Σχολή Πολιτικής Αεροπορίας και η καλύτερη μονάδα συντήρησης για τα αεροπλάνα της Πολιτικής Αεροπορίας στα Βαλκάνια και στη νοτιανατολική Μεσόγειο. Οι προδιαγραφές αεροδρομίου Γενικής Αεροπορίας στο οποίο μπορεί να γίνει εκπαίδευση απαιτούν το μήκος διαδρόμου να είναι από 950 μέτρα έως 1.050 μέτρα (μονοκινητήρια-δικινητήρια) κατά JAR-FCL/JAR-OPS1). Το μήκος αυτό έχει διασωθεί από τη μανία της Ολυμπιακής παραίσθησης και των επίδοξων «επενδυτών». Όπως είχα πει η γειτνίαση και οι καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο, το ανταγωνιστικό κόστος σε σχέση με την Δυτική Ευρώπη, και οι εγκαταστάσεις του Κρατικού Εργοστασίου Αεροπλάνων θα αποτελούσαν πόλο έλξης εκατοντάδων μαθητών- χειριστών από τις γειτονικές και όχι μόνο χώρες, κάτι που προσπαθεί να κάνει και η Ισπανία. Εκτός των παραπάνω η Αθήνα είναι, ακόμα, η μοναδική πρωτεύουσα που δεν διαθέτει ελικοδρόμιο, ενώ ταυτόχρονα οι σχετικές ανάγκες από τις δημόσιες υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας αυξάνουν κατακόρυφα (σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 25 ελικόπτερα σε χρήση και σύντομα αναμένεται να φτάσουν τα 40). Η ίδια κατάσταση ισχύει και για τα περισσότερα από 100 ιδιωτικά ελικόπτερα, που τώρα θα πάνε (;) στην Πάχη. Το «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν είναι λύση. Το κόστος είναι απαγορευτικό, και ο προσανατολισμός του προς άλλες υπηρεσίες κάνει την εξυπηρέτηση ελικοπτέρων πάρεργη δραστηριότητα. Η ανάγκη της δημιουργίας ενός Κρατικού Ελικοδρομίου δεν είναι νέα. Το θέμα είχε τεθεί σχεδόν ταυτόχρονα με την δημιουργία νέου αεροδρομίου πριν δύο δεκαετίες. Η ανυπαρξία κρατικής μέριμνας είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία κατάσταση που, υπονομεύει την ασφάλεια πτήσεων. Στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής υπάρχουν τέσσερα ιδιωτικά ελικοδρόμια που λειτουργούν στα όρια της νομοθεσίας, αν όχι και πέρα από αυτή, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο. Άμεση είναι η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ελικοδρομίου στο Ελληνικό, που θα ελέγχεται από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Ένας τέτοιος χώρος θα είχε άμεσες και σημαντικές συνέπειες στον τομέα των αερομεταφορών και της χρήσης ελικοπτέρων στην χώρα μας: Θα εγγυόταν πρώτα από όλα ασφαλείς προσγειώσεις και απογειώσεις. Θα αποτελούσε μια ασφαλέστατη βάση για ελικόπτερα μεταφοράς τραυματιών- ασθενών. ΕΚΑΒ κοντά στο μητροπολιτικό συγκρότημα Αθήνας-Πειραιά και με άμεση και εύκολη πρόσβαση στα νοσοκομεία του. Θα αποτελούσε μια ασφαλή και λειτουργική βάση για τα ελικόπτερα των υπηρεσιών ασφαλείας ΕΛ.ΑΣ., Λ.Σ., Π.Σ., που είναι σήμερα διασπαρμένα σε δύο τοποθεσίες. Θα λειτουργούσε σαν κοινή αεροπορική βάση τους, αλλά θα ευνοούσε τη κοινή επισκευαστική υποδομή με τεράστιο όφελος για το κράτος και θα δρούσε καταλυτικά προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου φορέα εναέριων μέσων δημοσίων υπηρεσιών. Θα εξυπηρετούσε όλους τους Αερομεταφορείς (Ελικοπτέρων) της ευρύτερης περιοχής και ταυτόχρονα θα αναχαίτιζε τις πιέσεις και τις παράλογες, πολλές φορές απαιτήσεις για εγκρίσεις λειτουργίας ελικοδρομίων σε χώρους που παρέχουν ελάχιστες ή ανύπαρκτες δυνατότητες ασφαλών προσεγγίσεων, προσγειώσεων και απογειώσεων. Θα εξασφάλιζε τον έλεγχο κάθε σχετικής πτητικής δραστηριότητας αποτρέποντας σε μεγάλο ποσοστό κάθε παράνομη απογείωση και προσγείωση σε επικίνδυνα πεδία μέσα στην περιοχή των Αθηνών Θα έδινε νέα πνοή στον τομέα των ελικοπτέρων με εισαγωγή νέων τύπων περισσότερο εξελιγμένων και με καλύτερες επιδόσεις, μειώνοντας το κόστος χρήσης τους και αυξάνοντας τις θέσεις εξειδικευμένης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα (χειριστές και πληρώματα εδάφους). Όλα τα παραπάνω, κάτω από άλλες συνθήκες, θα απαιτούσαν μια τεράστια επένδυση σε χώρο και υποδομές. Εάν όμως το Κρατικό Ελικοδρόμιο γίνει στο Ελληνικό, η απαιτούμενη επένδυση θα είναι η ελάχιστη δυνατή, καθώς τόσο ο χώρος όσο και οι υποδομές υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση και η απόφαση, που φαίνεται όμως ότι βρίσκονται πάντα σε ανεπάρκεια. Αντίθετα, οι δυνάμεις που πολεμούν την αεροπορία εδώ και χρόνια είναι και γρήγορες και αποφασιστικές. Απομένει έτσι μόνο σε λίγους να φωνάξουν «Κάτω τα χέρια από το Ελληνικό» και να σταματήσουν το έγκλημα πριν ολοκληρωθεί. Πρόσθετα στοιχεία-έρευνα: περιοδικό «ΠΤΗΣΗ & Διάστημα»
'Αλλα 'Αρθρα
|
