Επειδή πολλοί αναγνώστες με ρωτάνε αν έχω γεννηθεί για να «γκρινιάζω» και αν βρίσκω και κάτι καλό στη ζωή αποφάσισα να αφιερώσω το σημερινό πόνημα στα πράγματα που μ’ αρέσει να κάνω (και κάνω). Θ’ αρχίσω από τα αυτοκίνητα και τους αγώνες (με τα οποία έχει συνδεθεί το όνομά μου) και θα συνεχίσω με όλα όσα με συγκίνησαν και εξακολουθούν να με συγκινούν. Μ’ αρέσει να οδηγώ το ένα και μοναδικό αυτοκίνητο που έχω στη κατοχή μου (ένα παλιό Lancia Integrale Deltona) σε διαδρομές όπως είναι η ανάβαση Πάρνηθας,ο (παλιός) Μπράλος, η Σπάρτη-Καλαμάτα, Λεωνίδιο-Τρίπολη, Πύργος-Ολυμπία, ο γύρος Πηλίου και γενικά σε κάθε δρόμο που δεν «ισιώνει» πουθενά, που η μία στροφή διαδέχεται την άλλη, από τη μία έχεις το βουνό και από την άλλη τη χαράδρα 500 μέτρων. Μ’ αρέσουν τα Focus RS. τα Subaru Impreza WRX, τα Porsche Carrera, τα Ferrari F430 και, γενικά, κάθε αυτοκίνητο που έχει σχεδιαστεί από ανθρώπους που στις φλέβες τους τρέχει βενζίνη και λατρεύουν το αίσθημα της ελευθερίας που (ακόμα) προσφέρει η οδήγηση στον ανοιχτό δρόμο. Η ώχρα των φθινοπωρινών φύλλων στις ορεινές διαδρομές, η οδήγηση στη βροχή, στην ομίχλη και στα σύννεφα. Το κατέβασμα της Φτέρης, ο δρόμος από τη Τρίπολη στη Πάτρα. Το Πόρτο Λάγο, το ανάγλυφο από το Κιλκίς ως την Αξιούπολη, το Δέλτα του Έβρου και η γέφυρα του τρένου (που πέρασα πατώντας από ξύλο σε ξύλο το χειμώνα του ‘63 με το ποτάμι να «κατεβάζει» κορμούς δέντρων, νεκρά ζώα και αυτοκίνητα). Η Βάλια Κάλντα. Το ταξίδι των 3000 χιλιομέτρων με αυτοκίνητο στη Σαχάρα. Οι μοτοσικλέτες enduro. Η θλίψη που βγάζουν οι άδειοι δρόμοι των επαρχιακών πόλεων και των συνοικιών τα μεσημέρια του Αυγούστου. Οι μυρουδιές του θεσσαλικού κάμπου. Η σκόνη και η καυτή ατμόσφαιρα των παλιών Ράλλυ Ακρόπολις. Η ειδικές διαδρομές στα Λαγκάδια, στο Πολύγυρο, στο «Ταρζάν» κοντά στη Μακρακώμη και στα 3-5 Πηγάδια στο Σέλι. Ο ήχος του ήλιου όταν «χτυπάει» στα βράχους και στις παραλίες των νησιών του βόρειου Αιγαίου. Οι βυθοί και οι σπηλιές της Σκύρου, της Σκοπέλου και της Αλοννήσου. Η μύλος της Κυρίας Άννας. Τα βράχια στον Άγιο Ερμόλαο. Η Zambutan Expedition (η εξήγηση άλλη φορά). Τα ξαφνικά μπουρίνια όταν κυνηγάς με ψαροντούφεκο. Το κυνήγι του ροφού. Το καρτέρι για συναγρίδα. Οι υποβρύχιες εξερευνήσεις. Η δυτική Κρήτη. Τα ανάκτορα της Κνωσού. Η Ελαφόνησος. Οι δροσουλίτες. Οι Μυκήνες. Το κράτος του καλού βασιλιά Νέστορα. Η Γραμμική Β. Η Μάνη. Το σπήλαιο του Δυρού. Τα σικελικά βουνά. Ο αγώνας του Targa Florio. Η Μοχάβι. Το Γκραν Κάνιον. Η Αλάσκα. Ο ποταμός Γιουκόν. Οι φυτείες καλαμποκιού στην Αιόβα. Ο Μισισιπής. Ο ήχος του Μανχάταν τη νύχτα (και τη μέρα) όπως φτάνει στον 25ο όροφο ενός ουρανοξύστη. Η γειτονιά μου τη δεκαετία του 40. Τα «Δεκεμβριανά». Η γεύση του χαρουπιού και της μπομπότας. To 2ο Γυμνάσιο. Το “Silver House” στη Γλυφάδα. Τα πιο ωραία μάτια του κόσμου. Ένα μαύρος Σκαραβαίος στο Σούνιο. Ένα δωμάτιο στο Chelsea. Το London School of Arts. Οι πρώτες «9 Μούσες». Οι μπουάτ της Πλάκας. Το «Τάκη 13». Οι εντιμότατοι (παρόντες και απόντες) φίλοι μου Φοίβος Μητρόπουλος, Γιώργος Σμυρλής, Τάκης Τσολάκος, Ανδρέας Δάνος, Στρατής Ζαχαριάδης, Τάκης Παναγιωτόπουλος, Έρση Δρίνη και λοιποί του 60 εκδρομείς. Το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως. Το πρώτο solo. Η επαφή με τα σύννεφα. Η πτήση με οποιοδήποτε αεροπλάνο -εκτός από εκείνα των αερογραμμών με εξαίρεση το Κονκόρντ. Τα ελικόπτερα. Οι προσγειώσεις σε βραχονησίδες, παραλίες και κορυφές που «δεν έχει πατήσει ανθρώπινο πόδι». Το Κέντρο Εκπαίδευσης Αστροναυτών «Γιούρι Γκαγκάριν» στο Ζουκόφσκι. Η πτήση στα 87.000 και στα όρια του διαστήματος και τα 2,4 Mach με Mig 25. Τα 9g στο πίσω κάθισμα ενός F16. Το Sukhoi 30. To F4 Phantom σε zero speed. Η δημοσιογραφία. Το εξωτερικό δελτίο. Η Ελένη Βλάχου. Ο Τάκης Λαμπρίας. Τα ξενύχτια. Η μυρουδιά της λινοτυπίας. Οι εφημερίδες της Κυριακής στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια. Η φωτοσύνθεση. Τα floppy disks. Το Macintosh Plus. Ο Jonathan Livingstone Seagull. Ο γλάρος Fletcher. Η Κόμη της Βερενίκης. Ο Γιώργος Γραμματικάκης. Ο Γιώργος Μανουσάκης, η ζωγραφική και το πάθος του για τον αερομοντελισμό. Ο Captain Nemo και το 20.000 λεύγες υπό τη θάλασσα. Το «Από τη Γη στη Σελήνη». Η Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου. Οι γονείς μου. Οι άνθρωποι που μου συμπαραστάθηκαν –και συμπαρίστανται. Οι παλιοί συνάδελφοι. Ο Τσακ Γίγκερ. ΟΙ Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Τζον Γκλεν. Ο Νιλ Αρμστρονγκ. Ο άνθρωπος που, παρ’ όλο ότι διανύει την 6η δεκαετία της ζωής του δεν αφήνει να πάει χαμένη ούτε μία μέρα. Μπορεί να «γκρινιάζει» αλλά το κάνει επειδή βλέπει ότι, στην εποχή μας όλο και λιγότεροι αδράχνουν την ημέρα.
'Αλλα 'Αρθρα
|
