|
|
Διαβάζω... 30 τσοντοκάναλα στο Χορτιάτη, 135(!) προβληματικοί τηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα, 2000 ρ/σ χωρίς άδεια, κλοπή στοιχείων για τη νοθεία στα καύσιμα από το ...Γενικό Χημείο του Κράτους, αυθαιρεσία, ασυδοσία, κατακερματισμός έργων ύψους 1,2 εκατ € για να «μην απαιτείται διενέργεια διαγωνισμών στο στρατό», παράνομη χρήση σφραγίδων εταιριών που δεν συμμετείχαν με εκπροσώπους, συμμετοχή αξιωματικών σε κομπίνες, χρηματισμοί υπαλλήλων, πανικός για τη γρίπη των πουλερικών. Μέσα στο γενικό χαμό τύποι που καμαρώνουν σα «γύφτικα σκεπάρνια» στα Cayenne, στα Carrera και στα Maserati. Κρίμα στ’ αυτοκίνητα όμως. Ούτε ένας δεν ξέρει να τα οδηγήσει, μόνο να τα παρκάρει στο κωλάδικο και στο in φαγάδικο. Κάθε μέρα που περνάει ανακαλύπτω ότι, εκτός από αόρατος είμαι και μαλάκας αφού, στα 36 χρόνια που βρίσκομαι στον εκδοτικό χώρο δε παραβίασα κανένα νόμο εκτός από αυτόν που ορίζει τα όρια ταχύτητας ενώ θα μπορούσα (όπως πολλοί ευυπόληπτοι πολίτες, να στήσω τσοντοκάναλα στον Υμηττό, να εκπέμψω, πουλήσω ή αγοράσω μία ή δέκα (παράνομες) συχνότητες, να εξαπατήσω το κοινό με στημένα τηλεπαιχνίδια, να πουλήσω τις σελίδες των εντύπων μου ή τη συχνότητα του σταθμού μου (87,7FM) στο κόμμα, στην εκκλησία, στο διάβολο, να αγοράσω 911 turbo, Maserati Spyder, Barchetti 88 ή βίλα στη Μύκονο. Και σαν να μην αρκούσαν αυτά έκανα και το μέγα λάθος να μη έχω «προσωπική φρουρά», οπλισμένο μπράβο δηλαδή να με φυλάει ένα θεός ξέρει από ποιους. Μη έχοντας κάνει τίποτα από τα παραπάνω ήλθε μία στιγμή που η Πολιτεία έβαλε λουκέτο στον 87.7 για 15 μήνες με τη δικαιολογία ότι η συχνότητα επηρέαζε το πύργο ελέγχου του Ελ. Βενιζέλος. Η εταιρία μας έκανε το «λάθος» να μην απολύσει το προσωπικό με αποτέλεσμα να χάσει κάπου 100 εκ δραχμές (τότε). Τελικά δε ξέρω αν πρέπει να ζηλεύω ή να λυπάμαι. Αυτούς (και αυτές) που βλέπω όταν αποδέχομαι πρόσκληση για «ξεφάντωμα» σε ένα απ’ αυτά τα δήθεν «λαϊκά» κέντρα που μια ομάδα «μουσικών» γρατζουνίζει διάφορα όργανα ενώ, παραφουσκωμένα από τη δημοσιότητα και τραβηγμένα από το λίφτινγκ «σκυλιά» κρώζουν τα ίδια τραγούδια που άκουγα πριν 40 χρόνια. Ο ήχος που βγάζουν τα «όργανα» είναι σκληρός, διαπεραστικός, κάτι ανάμεσα σε μπουμπουνητό και ξύσιμο μαγειρικών σκευών, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τους μεταπράτες και τους πολιτικούς που χορεύουν ζεϊμπέκικο ή πετάνε καλαθάκια με λουλούδια ο ένας στον άλλο. Η εικόνα των (μεγαλο)γιατρών, δικηγόρων, ασφαλιστών, εκδοτών, κατασκευαστών δημοσίων έργων σε κρίση ξεφαντώματος περιέχει όλα τα στοιχεία της μικρομεσαίας, επαρχιώτικης, ραγιάδικης χυδαιότητας που εκφράζεται από τα επιφωνήματα «αμάν», «έλα», «έμπαινε μεγάλε», «κάψτα ζεϊμπέκη μου», «δώστα χανουμάκι μου» και άλλα άκρως ελληνικά και υπερήφανα που, πρέπει να πω, χαρακτηρίζουν τον βαθμό που ο ελληνικός πολιτισμός επηρέασε τον τουρκικό στα 400 χρόνια που φοιτήσαμε στα Ι.Ε.Κ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι περισσότερες πλάσματα απροσδιορίστου ηλικίας, με μάγουλα τσιτωμένα και χείλη που θυμίζουν το ψάρι «σκουπιδοφάγο» σείουν τα οπίσθια τους σαν οδαλίσκες στην αυλή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Οι φίλοι μου λένε ότι δε πρέπει να πηγαίνεις κόντρα. Έτσι διασκεδάζει ο ελληνικός λαός και ποιος είσαι εσύ να κρίνεις Αν λοιπόν κάνεις το λάθος να αποδεχτείς πρόσκληση σε κοσμικό κέντρο πρέπει να ξέρεις ότι θα υποστείς χυδαίους νεόπλουτους, φάτσες της –δήθεν- πολιτικής, παράγοντες, ακόμα και υπουργούς που, αντί να καθίσουν στη γωνία και το βουλώσουν για τις αχρειότητες που έκαναν χτυπάνε παλαμάκια στα ουρί που λυγίζονται στη πίστα.. Εβίβα ντερβίση, ουρί του παραδείσου, υπήκοε της Μεγάλης Πύλης…
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
